De komst van Al Gharafa verstoorde zelfs de rust in het doorgaans zo vredige Wenum-Wiesel. Toen de club uit Qatar op 13 juli op de gladgeschoren green van WWNA een oefenwedstrijd speelde tegen Steaua Boekarest, ging de aandacht logischerwijs uit naar één man: Wesley Sneijder.
Voor de tv in de kantine had slechts een enkeling oog voor hoe Dylan Groenwegen op die late vrijdagmiddag in Chartres de zevende etappe van de Tour de France op zijn naam schreef. Nota bene de tweede etappezege voor de Lotto Jumbo-sprinter. Nee, op sportpark Wiesel schonk bijna niemand er aandacht aan. Aan de Wieselsedwarsweg had men andere prioriteiten. Een klein peloton nieuwsgierigen dromde samen voor het hek. In afwachting van de vertraagde spelersbus van Al Gharafa.
Wesley Sneijder in Wenum-Wiesel. Het is natuurlijk niet niks. De opwinding was voelbaar. ‘Onze’ recordinternational komt natuurlijk niet dagelijks even buurten. En ja hoor, hij kwam echt. Hoe klein de grote held ook is, niemand zag hem over het hoofd. Welkom geheten door de plaatselijke paparazzi, die elke stap vastlegden die Sneijder deed na het verlaten van de verlate bus. Gepokt en gemazeld door een jarenlang bestaan in de schijnwerpers liet Sneijder het geduldig over zich heenkomen. Handtekeningenjagers. Selfiemakers. Voor iedereen nam hij de tijd. Professioneel. Vriendelijk. Geduldig.
Zij die er bij waren, zullen waarschijnlijk later pas beseffen hoe bijzonder het was dat Sneijder op die zomerse juli-avond in Wenum-Wiesel een potje kwam ballen. 134 interlands. Het is voorwaar geen kattendrek. Één van de grootste voetballers die ons land ooit gekend heeft. Een ster die straalde bij Ajax, Real Madrid, Inter, Galatasaray. WK-held van 2010 en 2014. Champions League-winnaar.
Onbegrijpelijk daarom dat er van die beroepsklagers waren die kritiek uitoefenden op dat Sneijder vorige week in Amsterdam tegen Peru voor de allerlaatste keer een uurtje het oranje shirt mocht dragen. Typisch Nederlands. Zó gaan wij om met onze sporthelden. Overal over zeuren. Maar als de partijleider van de moraalridders van D’66 zijn Alexandertje ergens insteekt, hoor je ze niet. Zodra het daarentegen een voetballer betreft, schoppen ze er ongegeneerd tegenaan.
Mooi daarom dat Sneijder in de Johan Cruijff Arena toch zijn Oranje-afscheid kreeg. Een welverdiend eerbetoon. Het zal nog wel minstens een jaar of tien duren alvorens Matthijs de Ligt de grootheid uit de Utrechtse volkswijk Ondiep voorbijstreeft als recordinternational van het Nederlands elftal. Als er al ooit een voetballer komt die vaker voor ons nationale team zal uitkomen.
Zelf heb ik donderdag in de Johan Cruijff Arena en zondag in het Stade de France trouwens voor de respectievelijk 193e en 194e keer een wedstrijd van het Nederlands elftal bijgewoond. Interland nummer 200 staat gepland voor 2019. Een mijlpaal.
Geen enkele Oranje-international zal dat aantal ooit overtreffen…
© RK
Bedoel je alexander de wipper?