Vandaag 14 jaar geleden
Voor supporters van Schalke 04 staat het dorp 40 kilometer oostwaarts ook wel bekend als die verbotene Stadt. Lüdenscheid. Doofmund. Een verzamelplaats van Zecken, ofwel teeken…
De wederzijdse afkeer tussen aanhangers van de twee toonaangevende voetbalclubs uit het Ruhrgebied zit diep. Aan de Kohlenpott-Derby kan geen enkele andere regionale clash in Duitsland tippen. Blauwwit en geelzwart gaat niet samen. Dat vloekt. Go Ahead Eagles-PEC Zwolle. Ajax-Feyenoord. Maar dan heftiger. Véél heftiger.
Ook als Nederlander ga je helemaal in mee in die rivaliteit. Het gebeurt bijna automatisch. Iedereen mag gerust weten dat ik Borussia Dortmund in de tijd van Lothar Huber nog wel iets menselijks vond hebben. Van die sympathie is weinig overgebleven. Denkend aan Schwalben-Chappie, Dodo, Torwart Weidenfeller, of hoe al die geelzwarte idolen en idioten ook mogen heten, kan ik feitelijk maar één naam bedenken: engerds. Zelfs Bayern München heeft bij lange na niet zoveel van die gluiperige types onder contract gehad dan de favoriete club van SS Siggi.
Je kan wel nagaan wat een königsblaue overwinning op der Bee-Vau-Bee losmaakt. Balsem voor de ziel. Helemaal wanneer het in die oversized poppenkast naast de Westfallenhalle gebeurt. Die zogenaamde gele muur laten instorten. Dat opgefokte volk op die Südtribune het zwijgen opleggen. Mooier kan het niet. Ik heb het meerdere malen mogen meebeleven. Een Derbysieg in Dortmund!
Op 16 februari 2002 lukt het vanuit Schalkezicht slechts half. Een vroege goal van Niels Oude Kamphuis volstaat helaas niet voor de drie punten. Dankzij een goal van Ewerthon, één van die talrijke Braziliaanse tuimelaars die in de loop der jaren dat lelijke gele shirt dragen, mogen Siggi, Belfi en Thanni alsnog juichen. Eindstand: 1-1.
16 februari 2002 Borussia Dortmund – Schalke 04
Ich war da…