Vandaag 23 jaar geleden
Na een afwezigheid van 26 seizoenen maakt Blackburn Rovers in het seizoen 1992-1993 hernieuwd z’n opwachting in de hoogste Engelse speelklasse. Met het geld van staalbaron Jack Walker kan manager Kenny Dalglish gaan bouwen aan een kampioensteam. De Schot toont zich alles behalve zuinig. Met onder anderen de jonge Alan Shearer uit Southampton haalt hij een garantie voor doelpunten naar Ewood Park.
Van het team dat twee jaar later de landstitel zal veroveren staat keeper Tim Flowers op 9 maart 1993 nog bij de Saints onder de lat. De gasten uit het zuiden reizen 23 jaar geleden ook met – dan nog legende in wording – Matthew Le Tissier en oud-Feyenoorder Kenneth Monkou af naar Lancashire.
Ik weet niet hoe de lokale autoriteiten de staat van verval in de afgelopen twee decennia te lijf zijn gegaan, maar het is wat mij betreft bij een eenmalig bezoek aan Blackburn gebleven. De regeerperiode van Margareth Thatcher behoort in 1993 weliswaar al tot het verleden, de grauwsluier uit die donkere dagen hangt drie jaar later nog onmiskenbaar boven het voormalige centrum van de textielindustrie.
Het stadion maakt evenmin een verpletterende indruk op de dinsdagavond waarop ik de Rovers en Southampton 0-0 gelijk zie spelen. Ik kan het authentiek noemen. Of gewoon krakkemikkig. Ewood Park is dan al 103 jaar de thuishaven van Blackburn Rovers FC. Erg veel bijgebouwd lijkt er sinds 1890 niet. Dat staat wel te gebeuren op een dan openliggende vlakte achter één van de doelen.
Toegangskaartjes op naam zijn nieuw voor die tijd. Althans, in Nederland kennen we dat nog niet. De prijs van zeven Pond is meer dan schappelijk. Feitelijk het enige dat dán al kampioenswaardig genoemd kan worden…
9 maart 1993 Blackburn Rovers – Southampton
I was there…