35 jaar geleden
Zweden – Nederland, afgelopen dinsdag gespeeld in Solna, was de 174e gelegenheid waarbij ik het Nederlands elftal live heb zien schitteren. Mijn interlanddebuut ligt al weer een tijdje terug in de tijd. Vandaag op de kop af 35 jaar geleden. Nederland – Ierland. Kwalificatiewedstrijd voor het WK 1982 in Spanje. In de Kuip.
De reden dat ik in Rotterdam aanwezig ben, draagt de naam Cees van Kooten. De bonkige spits van Go Ahead Eagles speelt zijn derde interland. Na zijn optredens op Cyprus en in Zwitserland mag hij voor het eerst in eigen land het oranjeshirt dragen. Als 15-jarige Eagles-verslaafde wil ik daarbij koste wat kost aanwezig zijn. In het Feyenoordstadion heb ik Van Kooten (en Go Ahead Eagles) dan al vaker aan het werk gezien. Interlands heb ik tot aan 9 september 1981 enkel op televisie gezien.
Ik reis in mijn uppie per trein van Apeldoorn naar Rotterdam. Een hele belevenis op zo’n leeftijd. Ook dát betreft een debuut. Zo’n onderneming heb ik niet vaker ondernomen. Op Centraal overstappen. Vandaar met een speciale voetbaltrein naar De Kuip. Na afloop is het nog flink haasten geblazen om de laatste trein terug te halen. Voor dát ‘examen’ slaag ik gelukkig. Ik keer rond middernacht weer veilig terug op vertrouwd grondgebied.
De wedstrijd verloopt minder voorspoedig. Nederland, drie jaar eerder finalist in Argentinië, komt niet verder dan een 2-2 gelijkspel en lijdt kostbaar puntverlies op weg naar Spanje. Van Kooten vecht 90 minuten lang verwoede duels uit met David O’Leary en Mark Lawrenson, maar komt niet tot scoren.
9 september 1981 Nederland – Ierland
I was there…