Vandaag 3 jaar geleden
Zaterdag terug uit Estland. Na een dagje thuis op maandag alweer naar Andorra voor de beslissende WK-kwalificatiewedstrijd van het Nederlands elftal. Vliegen naar Barcelona. Vanaf het Estacio Nord met de bus van Alsa de Pyreneeën in. Andorra la Vella ligt op meer dan 1000 meter boven N.A.P. Een hele klim. De afstand van Barcelona naar het dwergstaatje bedraagt ruim 200 kilometer. De buschauffeur heeft meer dan drie uur nodig om boven te komen.
Ik behoor tot de gelukkigen die via de Supportersclub Oranje een kaartje weten te bemachtigen. Vanwege de beperkte capaciteit van het Estadi Comunal kunnen slechts 179 Nederlandse supporters het belangrijke duel bijwonen. Ik bof. Hoewel ik geen passe-partout voor uitwedstrijden bezit, kom ik toch in aanmerking voor een ticket. Een en ander zal ongetwijfeld te maken hebben met mijn voorbeeldige gedrag door de jaren heen…
Ik arriveer een dag voor de wedstrijd al ter plaatse. Ik heb zodoende ruimschoots de tijd om in de befaamde belastingvrije winkels van de hoofdstad (25.000 inwoners!) rond te neuzen. In het hotel waar ik verblijf, kom ik niets tekort. In mijn eenpersoonskamer krijg ik de beschikking over liefst vier bedden! Keuzemogelijkheden te over dus.
De besloten training die de Oranjeselectie in de avonduren in het stadionnetje afwerkt, kan ik eveneens volledig volgen. De hekken blijven weliswaar hermetisch gesloten voor onbevoegden, vanaf een achter het veld gelegen rots mis ik niets van hoe Louis van Gaal zijn manschappen prepareert. Enkelen tientallen anderen doen hetzelfde. Beveiligers of politie om het te verhinderen zijn in geen velden of wegen te bekennen. De hekken die er staan zijn met groen zeil afgeschermd, er zitten meer dan voldoende kijkgaten in.
Bij de wedstrijd, zo’n 24 uur later, staat de bult nóg voller. De op de heuvel gevestigde camping Valira krijgt er gedurende een tweetal uren enkele tientallen, in hoofdzaak Nederlandse ‘gasten’ bij. Zij hebben ondanks de afwezigheid van toegangsbewijzen voor de wedstrijd de gok genomen om naar Andorra te komen. Ze zijn in elk geval niet voor niets de Pyreneeën ingetrokken.
Ik geniet het voorrecht om temidden van de crème de la crème van de Oranjesupporters binnen de stadionmuren de definitieve kwalificatie voor de WK-eindronde in Brazilië mee te beleven. Al is stadion misschien een iets te eervolle benaming. Robur et Velocitas beschikt over een grotere tribune dan de hoofdtribune van de nationale voetbaltempel van Andorra.
De meegebrachte vlaggen blijven niet onaangeroerd. Het meegereisde hoempaorkest (of is het een brassband?) viert de glorieuze 0-2 Oranjezege alsof de wereldtitel al behaald is. Het blijft aansluitend nog lang onrustig in Andorra la Vella…
10 september 2013 Andorra – Nederland
I was there…