Vandaag 14 jaar geleden
Toen er nog ijzeren gordijnen hingen en muren stonden zagen we clubs uit Oost-Europa zelden of nooit voetballen. Al zijn de namen van toppers uit die contreien in veel gevallen wel bekend. Sterker nog, ze genieten welhaast een soort magische klank.
Vanaf het moment dat het hele zaakje als gevolg Perestrojka en Glasnost in allerlei stukken uiteenvalt, wordt het er niet overzichtelijker op. Het maakt de verschillende Europa Cup-toernooien wél beduidend exotischer. Er doen ineens clubs mee waar de doorsnee voetballiefhebber in Nederland nooit van gehoord heeft
Veertien jaar geleden heb ik het Nederlands elftal al weleens zien voetballen tegen Wit-Rusland. Tot tweemaal toe zelfs! Van het genoegen een clubteam uit de voormalige Sovjet-republiek in levende lijve te bewonderen blijf ik tot dan toe verstoken. De loting voor de eerste ronde van de UEFA Cup in het seizoen 2002-2003 brengt daar verandering in. Schalke 04 mag het daarin opnemen tegen FC Gomel. FC Gomel, ja.
Voor de goede orde: Gomel ligt 300 kilometer ten zuidoosten van de Wit-Russische hoofdstad Minsk. In een uithoek van het land. Niet ver van zowel de Russische als de Oekraïense grens. De kerncentrale van Tsjernobyl bevindt zich slechts op 180 kilometer afstand. Voor de gezonde lucht hoeft iemand er dus niet zo gauw heen te gaan…
Als seizoenkaarthouder van Schalke 04 zie ik het bezoek van de Gomelaars (of Gomelezen?) aan Gelsenkirchen vol spanning tegemoet. Mijn favoriete club heeft de heenwedstrijd in de achtertuin van president Loekasjenko al overtuigend en eenvoudig met 1-4 gewonnen. De return in Duitsland is zodoende niet meer dan een formaliteit. Niettemin komen er 52.441 toeschouwers op het duel met de Wit-Russische bekerwinnaar af. Het wordt andermaal een makkie voor Schalke: 4-0. Ze doen hun best, de dappere Wit-Russen, maar het voetballen gaat ze niet zo best af.
3 oktober 2002 Schalke 04 – FC Gomel
I was there…