Vandaag 8 jaar geleden
Twee maanden voordat de onvolprezen directie van het Gelders Overijssels Bureau voor Toerisme mij bedankt voor bewezen diensten (dat klinkt wat netter dan ‘op straat schopt’), maak ik met een meerdaags tripje naar Engeland en Wales nog wat openstaande vakantiedagen op.
Blackpool is mijn eerste halteplaats. De badplaats aan de noordoostkust geldt als een van de meest geliefde bestemmingen van vakantie vierend Engeland. Al valt daar in november vanzelfsprekend weinig van te merken. De Central Pier en de Pleasure Beach maken een wat desolate indruk. Op de troosteloze zaterdag waarop ik de wedstrijd van de plaatselijke voetbaltrots tegen Ipswich Town ga bekijken worden het strand en de boulevard niet overspoeld door hordes getatoeëerde, dikbuikige en liters lauw bier achterover gietende lads met hun missusses en krijsende kids.
Blackpool FC’s grootste heldendaad dateert al weer uit 1953. Het verovert in dat jaar in een legendarische finale de FA Cup door tegen Bolton Wanderers een 1-3 achterstand om te buigen in een glorieuze zege. Met de Stanleys Matthews en Mortensen als messcherpe aanvallers. Op Bloomfield Road staat Stan Mortensen voor eeuwig en altijd op een voetstuk. In de smalle verbindingsstraatjes van het stadion met de boulevard stikt het van de pensionnetjes. Het voetbal dat ik die middag krijg voorgeschoteld oogt even armoedig als de omgeving. Shabby is het juiste woord ervoor in het Engels: pover. Met het enige doelpunt van de middag zorgen de bezoekers uit Ipswich in elk geval voor één spaarzaam lichtpuntje.
Het is al een meevaller van jewelste dat de tribunes niet bevolkt worden door het soort publiek dat zich in de zomermaanden massaal komt bezatten ter plaatse. Al met al ben ik niet rouwig voor mijn keuze om in het ruim 60 kilometer zuidoostelijker gelegen Manchester te overnachten.
8 november 2008 Blackpool FC – Ipswich Town
I was there…