Vandaag 23 jaar geleden
Het Nederlands elftal neemt 23 jaar geleden in Polen de laatste horde op weg naar het WK van 1994. Liefst 18.000 Oranjesupporters wonen de beslissende kwalificatiewedstrijd in het ijskoude Poznan bij. Met de Kleef, Hans en een studentenvriendje van Hans uit Groningen, die vooral oog heeft voor spotgoedkope Poolse sigaretten, beleef ik twee wonderlijke dagen. Via Leipzig en Berlijn zijn we een dag voor de wedstrijd per trein gearriveerd. Op de bonnefooi. Een hotel boeken we ter plaatse. En een goed hotel ook. Niks mis mee, van alle gemakken voorzien. Vier jaar na de val van het communisme krijgen de Polen het steeds beter voor elkaar.
Van tevoren waarschuwt de KNVB Nederlandse fans goed op hun hoede te zijn. Het schijnt nogal gevaarlijk te zijn in Polen. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik daar weinig van merk. De Poolse onderwereld blijft thuis bij de warme kachel, Nederlandse collega’s zijn daarentegen ruimschoots vertegenwoordigd. De fine fleur uit de polder strijkt neer in de West-Polen. Wát een spektakel…
Nou behoor ik niet tot die échte Oranjesupporters die beneveld door drank hele dagen lopen te lallen in speelsteden waar Oranje aantreedt, op de avond na aankomst komen we toch terecht op zo’n oergezellige Nederlandse knalfuif. In het grootste hotel van de stad gaan honderden Nederlanders volledig uit hun dak. Alle remmen gaan los. Wat daar allemaal gebeurt, valt met geen pen te beschrijven. Je moet er zelf bij geweest zijn. De alom presente dames van plezier beleven een topavond. Degenen die zich wat nader in de Poolse cultuur willen verdiepen, wordt vriendelijk verzocht hun Zloty’s af te dragen bij de hotelreceptie. Uit de kluiten gewassen heren van de security zien er op toe dat het gewip niet te lang duurt. Het heeft wel wat weg van een spionagefilm die zich afspeelt in de Koude Oorlog. Alleen James Bond ontbreekt.
Het schaamteloze gedrag gaat op de wedstrijddag vrolijk verder. De invasie vanuit het westen heeft verstrekkende gevolgen. Het centrum van Poznan kleurt oranje. Het openbare leven komt volledig lam te liggen. Alle psychiatrische inrichtingen uit de lage landen lijken leeggestroomd. In de meest vreemde uitdossingen begeeft het gezelschap zich op straat. Met lampenkappen op het hoofd, verkleed als Sinterklaas of springend met een enorme opblaaslul tussen de knuisten op een zebrapad. Zelfs tijdens 35 jaar Russische overheersing heeft de plaatselijke bevolking zoiets nooit meegemaakt. De met lange latten uitgeruste oproerpolitie reageert tamelijk besluiteloos. De ME’ers weten niet hoe ze zoveel dwazen in toom moeten houden.
Het decor waarin ’s avonds de wedstrijd plaatsvindt, doet surrealistisch aan. Van de 20.000 toeschouwers die in het vervallen stadion van LECH zitten te blauwbekken, komen er slechts 2.000 niét uit Nederland! Zoiets zou tegenwoordig niet meer kunnen. Bij temperaturen onder het vriespunt kent het feest geen einde. Nederland wint met 3-1 en mag de WK-tickets naar de Verenigde Staten boeken. Van erg veel controle is nauwelijks sprake. We komen na afloop zonder noemenswaardige problemen bij de kleedkamers. We kunnen de uitgelaten Oranje-helden persoonlijk feliciteren. Marc Overmars drukt mij zelfs spontaan een champagnefles formaat XXL in de handen!
Bij terugkeer in het stadscentrum kent de vreugde over het bereiken van de WK-eindronde nauwelijks grenzen. De derde helft loopt behoorlijk uit. Ver na middernacht komen we zelfs Rinus Michels nog ergens tegen. De Generaal buiten dienst zit met zijn vrouw en enkele anderen ergens een vorkje te prikken. We komen tot de ontdekking dat Poznan over veel meer vertier beschikt dan de vleeskeuringen in dat hotel van de voorgaande avond. Je wilt niet weten waar we overal verzeild zijn geraakt. Ongelooflijk hoeveel foute tenten zo’n ordinaire Poolse stad kent…
17 november 1993 Polen – Nederland
I was there…