Vandaag 18 jaar geleden
De vriendschappelijke interland van het Nederlands elftal op 18 november 1998 in Duitsland geldt voor mij persoonlijk als thuiswedstrijd. Als Austragungsort kiest de DFB namelijk voor het Parkstadion in Gelsenkirchen. Vertrouwd terrein voor mij als seizoenkaarthouder van Schalke 04. Van kaarten verzeker ik me ‘gewoon’ op Schalkes Geschäftsstelle. Levert ondanks mijn Nederlandse nationaliteit geen enkel probleem op.
Het predicaat vriendschappelijk is voor ontmoetingen tussen beide buurlanden anno 1998 niet zo zeer van toepassing. Opa’s gestolen fiets staat inmiddels al weer lang en breed gestald waar hij thuishoort. Ook is het dan alweer tien jaar geleden dat een Nederlandse speler voor het laatst zijn achterwerk heeft afgeveegd met een Duits shirt. Toch blijft Duitsland – Nederland een risicowedstrijd. Met de höchste Sicherheitsmassnahmen. Wijs geworden door ervaringen uit het verleden laat de Duitse politie niets aan het toeval over. Alles en iedereen die op de A12/A3 bij Zevenaar de Duits-Nederlandse grens passeert, moet bij de eerste parkeerplaats van de snelweg af om z’n auto binnenstebuiten te laten keren.
Dit soort preventieve security checks kan desondanks niet verhinderen dat er rondom het stadion in Gelsenkirchen de nodige onvriendelijkheden tussen buren plaatsvinden. De grote parkeerterreinen zijn – ook tegenwoordig nog – nogal matig verlicht. In het donker ontgaat de Polizei het een en ander. Dat Duitse en Nederlandse supporters op de tribunes kriskras door elkaar zitten, draagt evenmin bij aan een betere verstandhouding tussen beide volkeren. Op de Gegengerade, vanwaar ik het schouwspel gadesla, blijft het rustig.
Binnen de witte lijnen houden de aloude rivalen elkaar in evenwicht. Michael Reiziger scoort zijn enige interlandgoal. Olaf Marschall – wie kent ‘m niet? – voorkomt een nederlaag van de Mannschaft.
18 november 1998 Duitsland – Nederland
I was there…