Achter de bal aan (30/1): Motherwell (Schotland)
16 mei 2017
Mijn planning zat nog wel zo strak in elkaar. Maar ja, die spoorwegen in het Verenigd Koninkrijk… Daar valt eenvoudigweg niet tegenop te plannen. Als ik op Edinburgh Waverley op het station aankom is de trein van 13:52 naar Ayr cancelled. Vanuit de Schotse hoofdstad is Motherwell als gevolg van een technisch malheur tijdelijk niet per trein bereikbaar, zo leert navraag. Misschien na 15.00 uur verkondigt de dame achter het loket.
Ik besluit het daarom maar via een onweggetje te wagen. Even na half twee zit ik in de trein naar Glasgow Queen Street. Wellicht vertrekken er vanaf Glasgow Central wél treinen naar Motherwell. En dan klagen Nederlanders weleens over de NS! Alsof het nog niet genoeg tegenzit, komen er ook nog eens druppels vanuit de donkergrijze hemel naar beneden zetten. Als is de kans op regen in Schotland natuurlijk nóg groter dan wat ongemakken in het openbaar vervoer.
Mijn gok pakt goed uit. Na een wandelingetje van Queen Street naar Glasgow Central zit ik om met 14.50 uur in een trein met als eindbestemming Lanark. Door het raam zie ik in de verte de lichtmasten van Celtic Park voorbijflitsen. Ook zijn er tussenstops in Cambuslang, Uddingston en Bellhill. Overal ziet het er even grauw en troosteloos uit. Please have your tickets ready for inspection, klinkt door de intercom. Maar om 15.26 uur stap ik uit het op nogal groezelige station van Motherwell, waar het ook al weer een poosje geleden is dat de winterschilder de boel voor het laatst onder handen heeft genomen. Al met al beperkt de opgelopen vertraging zich tot minder dan een half uur. Bovendien is het in Tobar na Máthar, zoals de Keltische naam van het dorp luidt, wel weer droog.
Voetballen kijken in Motherwell blijkt in elk geval een prettige bezigheid, zo ervaar ik een drietal uren later. Veel meer valt er in de randgemeente van Glasgow volgens mij ook niet te beleven. Er hangt dan wel een fraai bord met de tekst Motherwell Shopping Centre in wat doorgaat als de plaatselijke winkelstraat, om zes uur zijn alle winkels gesloten. Alleen bij de plaatselijke McDonalds-vestiging zitten wat Motherwellse Macs aan de Mcnuggets of de McFlurry. Op straat kun je een kanon afschieten.
Fir Park, de plaatselijke voetbalarena, ligt slechts op een kwartiertje lopen vanaf het Bentley hotel, mijn overnachtingsadres. Ooit vertoonden Jantje Michels en Robert Maaskant er hun kunsten. Op deze dinsdagavond zit de gang naar het stadion er een uurtje voor de aftrap van de kraker tegen Kilmarnock slechts mondjesmaat in. En dat terwijl er nogal wat op het spel staat voor de Schotse landskampioen van 1932. Het degradatiespook waart rond op Fir Park Street. The Steelmen moeten hoe dan ook winnen om hun Premier League-status te behouden.
Ik betaal 23 pond voor een zitplaats op de Cooper Stand. Dat is nota bene duurder dan wat ik voor mijn vliegticket van Weeze naar Edinburgh v.v. heb betaald. Drie van de vier stands zijn vernoemd naar voormalige clubhelden. Behalve Davie Cooper hebben ook Phil O’Donnell en John Hunter hun eigen tribune. Wie kent ze niet? Voetbalromantici zullen hun vingers aflikken bij een bezoek aan Fir Park. De nostalgie druipt er vanaf in het knusse stadionnetje. De tribunes verschillen nogal in hoogte. Dit past helemaal in het plaatje. Waarschijnlijk komt hier ook het begrip schots en scheef vandaan. Waar moet dat anders zijn uitgevonden dan in Schotland?
Kijk, dat ze zo’n Robert Maaskant in North Lanarkshire nergens mee herdenken, valt nog wel te begrijpen. Afgaande op het voetbal dat de stalen mannen van 2017 op de mat leggen, zou een eigen standbeeld voor Jan Michels niet misstaan. Sterker nog, als ik het voor het zeggen had in the board room, zou ik meteen het hele stadion naar Michels vernoemen. Jantje had meer talent in de kleine tenen van z’n beide voeten dan alle elf dravers + invallers bij elkaar die op het veld staan. Wát een niveau! Hotseknotsebegoniavoetbal van het bedenkerlijkere soort. De lamme tegen de blinde. Die uit Kilmarnock doen qua elegantie en spelintelligentie trouwens weinig onder voor de boys van het home team. Zo te zien selecteren de scouts van beide clubs vooral op oogkleppen.
Het zal het Motherwellse gedeelte van de in totaal 5.246 toeschouwers – op de imposante South Stand zitten er ook 500 uit Kilmarnock – om het even zijn. Zij leven hartstochtelijk mee met hun favorieten. Het wordt zelfs een gedenkwaardige avond. Wat menigeen al niet meer had durven hopen, gebeurt toch. Door de 3-1 overwinning en het gelijktijdige verlies van de Hamilton Accies bij Ross County handhaaft Motherwell zich in de hoogste Schotse speelklasse. End well, all well for Well…
Ik vroeg me voor aanvang van de wedstrijd al af waarom er zo’n enorm aantal dames en heren in afzichtelijke gele jassen op Fir Park rondliep. Naarmate het laatste fluitsignaal van de aller slechtste man op het veld nadert, word me dat duidelijk. De tientallen aanwezige stewards stellen zich enkele minuten voor het einde op voor de tribunes op om te voorkomen dat de uitbundige aanhangers van Motherwell FC overgaan tot een ouderwetse pitch invasion. Het kost wat mankracht, maar ze slagen wel in hun opzet. Hebben ze er in elk geval niet voor niets gestaan de hele avond.