Vandaag 29 jaar geleden
Rinus Michels roept bij de huldiging in Amsterdam wat het volk horen wil: de halve finale is de ware finale geweest. Het uit het toernooi knikkeren van de Duitsers betekent vanuit Oranjezicht hét absolute hoogtepunt van de route naar EK-goud in 1988.
Wat zich vier dagen na die gedenkwaardige avond in Hamburg in München afspeelt, gaat ook nooit meer van mijn harde schijf af. Het bereiken van de finale van de EURO88 is al geweldig, vooral de manier waarop. Die beker mee naar huis nemen mogen we achteraf bekeken toch ook wel lekker noemen. Dé ultieme bekroning! Die zaterdag in de Beierse hoofdstad zal ik van mijn levensdagen nooit meer vergeten. Onbeschrijflijk én onvergetelijk.
Duizenden Nederlanders op kaartenjacht. Marco van Bastens wereldgoal. De door Hans van Breukelen veroorzaakte én gestopte penalty. De ereronde van de ‘Generaal’. Tientallen Nederlanders die Franz Beckenbauer bij de (nood)uitgang toezingen dat hij arbeitslos wordt. Mede-Apeldoorner Meester Pieter van Vollenhoven als afgevaardigde van het Koninklijk huis er met de neus bovenop.
Ik kan de film van die dag nog zo terugdraaien. Ik zie het allemaal voor me alsof het gisteren is gebeurd. Ook hoe de spelersbus van de kersverse Europameister na gedane arbeid door een erehaag van uitzinnige Oranjefans het Olympiapark in München de rug toekeert. Een moment om in te lijsten. So ein Tag so wunderschön wie damals…
25 juni 1988 München