Vandaag 27 jaar geleden
Ik kan me er 27 jaar later nog altijd over opwinden wanneer ik terugdenk aan hoe de eerbiedwaardige hoofdredactie van de (Nieuwe) Apeldoornse Courant mij destijds flikt.
Per 1 januari 1990 heb ik een jaarcontract ondertekend voor een baan als redacteur/verslaggever op de sportredactie. Bij gebleken geschiktheid zou ik aan het eind van dat jaar een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd krijgen. Werkweken van minimaal 60 uur. Voor een salarisje van nog geen 2000 gulden netto in de maand.
Ze zijn klaarblijkelijk tevreden. Ik blijk mijn werk naar behoren te verrichten. Ik mag blijven. De toegezegde vaste aanstelling kan ik echter op mijn buik schrijven. Want wat doen ze, hoofdredacteur Bielderman, adjunct Van Amerongen en chef-sport Henze? De integere heren sturen me in december een maand zonder salaris weg en bieden me per 1 januari 1991 een nieuw jaarcontract aan. Zo omzeilen ze de wettelijke verplichting mij in vaste dienst te hoeven nemen.
Op een slinkse manier de regeltjes omzeilen. Het kan allemaal maar zo. Zo werkt dat in Nederland. Die vieze smaak die het onvolprezen Wegener-concern – en hun al even onbetrouwbare en asociale nazaten bij de huidige De Stentor – sindsdien bij mij oproept, raak ik nooit meer kwijt. Dat stamt uit die periode, gaat van mijn levensdagen niet meer weg. O zo correct, die mannen. Ja, ja…
Om stoom af te blazen schaf ik een Interrailkaart aan en ga ik per trein op reis. Ver weg van het hele achterbakse zooitje aan de Stationsstraat.
Vanuit Monaco, de eerste halteplaats op mijn tocht, beland ik in Noord-Italië. Na aankomst in Genua staat het Stadio Luigi Ferraris uiteraard hoog op mijn to see-lijst.
12 december 1990 Genua