Vandaag 12 jaar geleden
Als ik er twaalf jaar na dato aan terugdenk, voel ik opnieuw mijn hele lichaam. Zo’n busreis van bijna twintig uur vanuit Guantanamo gaat je niet in de kouwe kleren zitten. Álles doet zeer na aankomst in Havana.
Erg comfortabel is het niet, zo’n Astro-bus, weet ik sindsdien. Maar ja, soms moet je wat. Met een ‘toeristenbus’ van Viazul de ruim duizend kilometer lange reis dwars door Cuba te maken behoort op dat moment niet tot de mogelijkheden. Het alternatief heet Astro. Met de lijndienst die normaliter bestemd is voor de locals. Nou, dat heb ik geweten.
Een bus is bus, zou je zo zeggen. Alleen staan de stoelen in zo’n Astro-gevaarte wel erg dicht op elkaar. Geen pretje om daarin uren achtereen opgevouwen en samengepropt te moeten zitten. Weinig geriefelijk. Het lichaam begint onherroepelijk te protesteren bij zó weinig ruimte. Ik moet het al niet hebben van mijn natuurlijke souplesse. Na bijna een compleet etmaal in zo’n kl….-bus worden alle gewrichten naar verloop van tijd behoorlijk stram.
De opluchting valt nauwelijks te beschrijven, wanneer je dan in aansluiting op zo’n monstertocht op de plek van bestemming weer uitgebreid de benen mag strekken…
22 januari 2006 Ciudad Habana