Maandelijkse archieven: januari 2018

Vandaag 7 jaar geleden

Voor de voorjaarsuitgave van het AGOVV Magazine zit ik in de aanloop naar het WK baanwielrennen van 2011 samen met Stefan Postma en Teun Mulder in Omnisport. Een dubbelinterview met de toenmalige keeper van AGOVV en ’s lands beste baanwielrenner van dat moment lijkt op het eerste gezicht niet zo voor de hand liggend.

Beide giganten hebben echter een opmerkelijke relatie met elkaar. De broer van het sprintkanon uit Zuuk is namelijk getrouwd met de zus van de AGOVV-doelman. Vandaar. Zoiets schept een band.

Postma steekt met zijn indrukwekkende gestalte dan wel om en nabij de twee meter boven het maaiveld uit, zijn aangetrouwde familielid is een absolute kanjer in de figuurlijke zin van het woord. Op de wielerpiste van het gemeentelijk sportpaleis in Apeldoorn gaat Mulder in maart van dat jaar op jacht naar een nieuwe regenboogtrui.

Mulder heeft eerder die ochtend getraind op de plek waar hij twee maanden nadien moet pieken. Een blik op de imposante spiermassa rondom zijn bovenbenen verraadt direct waar de wereldkampioen zijn bijna ongeëvenaarde explosiviteit vandaan haalt. Eenmaal op zijn fiets telt voor de snelste man van Zuuk en verre omgeving maar één ding: zich door niets en niemand laten afleiden en knallen! Dan gaat het er enkel en alleen om zijn tegenstanders achter zich te houden en als snelste over die finishstreep te denderen.

Zijn geheim? “Als je nadenkt, ben je niet goed gefocust. Hoe kort zo’n race ook is, je moet altijd een paar doelen hebben. Op de kilometer neem ik me als eerste voor om niet van die zwarte lijn af te wijken. Dan hard doorfietsen. En dan die laatste ronde… Je begint met een frisse blik. Wanneer je eindigt, ziet het je zwart voor de ogen.”

Als alles goed gaat, ziet een door de wol geverfde kampioen op zo’n manier alle kleuren van de regenboog…

25 januari 2011 Apeldoorn

Vandaag 1 jaar geleden

Een jaar geleden woon ik voor het eerst een interland bij van het Nederlands zaalvoetbalteam. En waarschijnlijk ook meteen voor het laatst…

In het Landstede Sportcentrum zie ik hoe ’s lands beste zaalvoetballers de eer van volk en vaderland verdedigen in een oefeninterland tegen Rusland. Een heuse primeur.

Een dag eerder hebben beide landen ook al tegen elkaar geoefend. Een duel dat met 4-1 door de sterke Russen wordt gewonnen. Ik tref het helaas minder. Het meest onder de indruk ben ik van de hal. Mooie accommodatie.

Het geboden spektakel kan me daarentegen weinig bekoren. Als liefhebber hoop je op technische hoogstandjes en veel doelpunten. Helaas komt het publiek er bekaaid af. De coaches zullen naderhand ongetwijfeld tevreden zijn geweest over hoe hun teams de tactische plannen in daden hebben omgezet. Één miezerig doelpuntje (voor de Russen) betekent niet echt propaganda voor de zaalvoetbalsport.

24 januari 2017 Zwolle

Vandaag 9 jaar geleden

Mijn verjaardag vieren in het MariFlex stadion in Roosendaal. Onvergetelijk! De dag waarop ik 43 kaarsjes mag uitblazen, zal me daarom altijd blijven heugen…

Zeg nooit nooit, maar ik kan me moeilijk voorstellen dat ik in de toekomst ooit nog eens het genoegen smaak om RBC Roosendaal in het strijdperk te zien treden tegen Go Ahead Eagles. Het is toch een heel gemis dat er in die westelijke uithoek van Noord-Braband geen betaald voetbal meer wordt gespeeld. Of niet soms?

Op een vrijdag gedurende de avondspits van Apeldoorn naar Roosendaal rijden geldt telkens als een hele belevenis. Als het qua files een beetje tegenzit, ben je al gauw drie uur onderweg.

Gezeten naast de toenmalige perschef van Go Ahead Eagles zie ik de Deventenaren van achter de ‘viskommen’ op de Roosendaalse perstribune met 0-1 zegevieren. Marc Overmars komt als invaller voor Jules Reimerink ook nog een twintigtal minuten binnen de lijnen. Halik Çolak scoort de enige goal van deze gedenkwaardige avond.

Een mooier verjaardagscadeautje kan iemand zich nauwelijks wensen…

23 januari 2009 Roosendaal

Vandaag 12 jaar geleden

Als ik er twaalf jaar na dato aan terugdenk, voel ik opnieuw mijn hele lichaam. Zo’n busreis van bijna twintig uur vanuit Guantanamo gaat je niet in de kouwe kleren zitten. Álles doet zeer na aankomst in Havana.

Erg comfortabel is het niet, zo’n Astro-bus, weet ik sindsdien. Maar ja, soms moet je wat. Met een ‘toeristenbus’ van Viazul de ruim duizend kilometer lange reis dwars door Cuba te maken behoort op dat moment niet tot de mogelijkheden. Het alternatief heet Astro. Met de lijndienst die normaliter bestemd is voor de locals. Nou, dat heb ik geweten.

Een bus is bus, zou je zo zeggen. Alleen staan de stoelen in zo’n Astro-gevaarte wel erg dicht op elkaar. Geen pretje om daarin uren achtereen opgevouwen en samengepropt te moeten zitten. Weinig geriefelijk. Het lichaam begint onherroepelijk te protesteren bij zó weinig ruimte. Ik moet het al niet hebben van mijn natuurlijke souplesse. Na bijna een compleet etmaal in zo’n kl….-bus worden alle gewrichten naar verloop van tijd behoorlijk stram.

De opluchting valt nauwelijks te beschrijven, wanneer je dan in aansluiting op zo’n monstertocht op de plek van bestemming weer uitgebreid de benen mag strekken…

22 januari 2006 Ciudad Habana

Vandaag 1 jaar geleden

Zo goed en zo kwaad als het kan moeten trainers in het amateurvoetbal hun pupillen in de competitieloze periode in de winter bezighouden. Kunstgras mag dan aan felle discussies onderhevig zijn, bij mindere weersomstandigheden komt het mooi van pas.

Exact een jaar geleden oefent AGOVV tegen Blauw Wit ’66. De artificiële mat van sportpark Berg en Bos is sneeuwvrij gemaakt. De derdeklasser Holten is geen partij voor de nog door Dominique Vos aangevoerde Blauwen. De schiettent wordt geopend… Met liefst 9-0 wordt de sparringpartner weer terug gestuurd naar huis.

Of het spelen van dit soort oefenpotjes zinvol of zinloos is, moet iedereen maar voor zichzelf uitmaken.

21 januari 2017 Apeldoorn

Vandaag 15 jaar geleden

Er bestaan van die plekken die je, wanneer je er ooit eens geweest bent, nooit meer vergeet. Het complejo turistico Las Terrazas in la reserva de la biosfera Sierra del Rosario behoort daartoe. Voorwaar een stukje paradijs op aarde.

Vanuit hartje Vedado is deze Cubaanse variant op het Nationale Park De Hoge Veluwe via de Autopista in ruim een uur te bereiken. Wanneer ik me meld voor de slagboom van zo’n in Cuba onvermijdelijk wachthokje, staat er 77 kilometer op de teller van mijn huurauto. Las Terrazas trakteert z’n bezoekers op een unieke flora en fauna met 5000 hectare bos, staat te lezen in de mapa turistico. Indrukwekkend is het zeker. Als ik de slagboom ben gepasseerd, sla ik rechtsaf en ga ik via smal weggetje omhoog richting de ruïnes van de cafetel de Buenavista.

Op 240 meter boven de zeespiegel liggen de resten van een koffieplantage uit de eerste helft van de negentiende eeuw. Het uitzicht is adembenemend: een eindeloos vergezicht met heuvels en palmbomen. Aan de horizon glinstert de Golf van Mexico. De weg naar beneden voert langs een overvloed aan de voor deze streek kenmerkende piños, pijnbomen. Ook van de volgende bestemming, de Rancho Curujey, druipt de natuurlijke idylle af. Het gladde, met door palmbomen beboste heuvels omgeven wateroppervlak ligt badend in de zonneschijn.

Hoogtepunt van dit aardse paradijsje zijn de baños de Rio San Juan. Als je via een slingerweggetje bij de bron van de rivier komt, kan je alleen maar genieten. Het kristalheldere water, watervalletjes, tot in de hemel groeiende koningspalmen, enorme bamboestengels en houten bruggetjes maken deze plek tot een levend schilderij.

20 januari 2003 Sierra del Rosario