Maandelijkse archieven: januari 2018

Vandaag 17 jaar geleden

Het gaat wat ver om te zeggen dat tijdens de keren dat ik in de jaren ’90 en ’00 in Cuba verblijf de massale demonstraties tegen het ‘imperialisme’ aan de orde van de dag zijn.

Het is het een hele belevenis wanneer de Habaneros weer eens de straat op gaan, kan ik wel uit ervaring vertellen. Demonstreren kunnen ze immers als de beste in de Cubaanse hoofdstad. Zeventien jaar geleden val ik met de neus in de boter. Ik kijk mijn ogen uit bij de enorme mensenmassa’s die ik op een ordinaire januaridag zo allemaal aan me voorbij zie trekken.

Op straat stroomt een cocktail samen van alle smaken die Cuba te bieden heeft: zwart, wit, mulato, oud, jong, groot, klein, knap, lelijk, geüniformeerd en civiel. Tienduizenden zijn het er. Sommigen hebben zelfs hun fiets aan de hand, want zijn dierbare rijwiel neemt de doorsnee Cubaan nu eenmaal overal mee naar toe. Velen zwaaien met de papieren vlaggetjes die zijn uitgereikt. Telkens wanneer de helikopter van de staatstelevisie overvliegt ontstaat keer op keer een deinende zee van vlaggetjes. Aan de kanten van de weg zien met zwárte baretten getooide troepen van de speciale brigades van het Minint – het Ministerio del Interior –  en de fanatici van de CDR’s nauwlettend toe dat niemand uit de pas loopt.

De hele meute trekt over de Malecón in de richting van het gebouw van de Amerikaanse zaakvertegenwoordiging. Op het podium bij de Tribuna Abierta gooien door de staat ingehuurde sprekers, onder wie weer behoorlijk wat krijsende kleuters, wat extra olie op het vuur. Met de kreten ‘Abajo la ley asasina!’ en ‘Al combate!’ trekt het volk op verplicht vrijwillige basis verbaal ten strijde tegen die vreselijke Yanquis.

Van zoveel passie en enthousiasme, kijk je als argeloze Nederlander op. Indrukwekkend.

17 januari 2001 Ciudad Habana

Vandaag 3 jaar geleden

Extra suppoosten. Een uitgebreid betoog van de speaker over respect. Een roodwit lint dat toeschouwers met kwade bedoelingen moet weghouden van spelers. De nasleep van een uit de hand gelopen bekerwedstrijd tussen Helios en WSV heeft twee maanden nadien heel wat voeten in de aarde.

Om het niet nogmaals mis te laten gaan, treft het bestuur van Helios voor het onderlinge competitietreffen drie jaar geleden de nodige voorzorgsmaatregelen. Ongetwijfeld goed bedoeld, bij nader inzien hadden de opgeroepen stewards beter thuis bij de warme kachel kunnen blijven zitten.

Het verhaal dat de omroeper van dienst kort voor de aftrap afsteekt, wordt door de pak ‘m beet twee- tot driehonderd aanwezigen ter kennisname aangenomen. Iedereen gedraagt zich ditmaal voorbeeldig, zowel op het veld als langs de zijlijn.

Het meest knullige is dat suppoosten na het laatste fluitsignaal een roodwit lint langs het pad naar de kleedkamers spannen. Bezoekers wordt vriendelijk doch dringend verzocht eerst de spelers en begeleiders te laten passeren alvorens zij zelf huiswaarts keren. Zoals mag worden vewacht voelt niemand uit Deventer noch Apeldoorn zich geroepen de moegestreden voetballers aan te vallen. Alle acteurs van Helios en WSV krijgen zodoende een vrije doortocht richting de welverdiende warme douche.

18 januari 2015 Deventer

Vandaag 19 jaar geleden

In Nederland hebben ‘sportfans’ de vreemde gewoonte om zich uit te dossen als wortel of gek te doen met een kaas op hun hoofd. Verkleed als Indiaan, Generaal of Frau Antje geven zij blijk van hun Oranjegevoel.

In Cuba groeit in de jaren ’80 en ’90 een klein mannetje genaamd Armandito ‘el Tintorero’ uit tot een heuse legende. Alleen al de optredens van de superfan maakt van elk bezoek aan het Estadio Latinomericano aan het eind vorige decennium een heel spektakel. Het honkballen neem ik erbij op de koop toe.

De als wasbaas werkzame Armandito hoort helemaal bij de plaatselijke folklore. Door hem te betitelen als dorpsgek, doe je hem tekort. Cuba’s bekendste supporter geldt immers als een heuse autoriteit op honkbalgebied. Wanneer hij zijn mening geeft, luistert men naar hem. Ook als er in de Cubaanse hoofdstad ergens gevolleybald, gebasketbald of gevoetbald wordt is de kans in die dagen groot om Armandito tegen het lijf te lopen.

In de hoofdstedelijke honkbaltempel bezit hij zijn vaste plekje achter de dug-out van de thuisploeg. Mager mannetje. Brilletje op en meestal getooid met een cap. Met zijn schelle stem en zijn fluitje zweept hij zijn mede-supporters op. Wanneer het even niet loopt zoals hij wil, stapt hij pardoes het dak van de dug-out op om spelers en coaches tot de orde te roepen. Humor is zijn wapen. Met zijn doen en laten krijgt hij de lachers op zijn hand.

Negentien jaar geleden ben ik er getuige van hoe Armandito tijdens de topper tussen Industriales en het Pinar del Rio van Omar ‘El Niño’ Linares, ouderwets op dreef is.

De legendarische Tintorero overlijdt in 2004. Als eerbetoon krijgt hij op zijn vaste plek in het stadion een standbeeld. Of misschien beter gezegd een ‘zitbeeld’… Gezeten op zijn stoeltje houdt de gebeeldhouwde versie van Armandito de herinnering aan deze voorbeeldsupporter levend.

https://www.youtube.com/watch?v=Qqq4PzVSHzA

17 januari 1999 Ciudad Habana

Vandaag 8 jaar geleden

Zoals bijna elke zichzelf serieus nemende Betaald Voetbal Organisatie trakteert Heracles Almelo zijn achterban op bewegende beelden via de eigen mediakanalen.

Acht jaar geleden doet HeraclesTV al van zich spreken. Al kan ik me niet voorstellen dat het werken in die dagen altijd een onverdeeld pretje is geweest voor de medewerkers van het clubkanaal. Met de nukkige Gertjan Verbeek als trainer in het seizoen 2009-2010 moeten de clubverslaggevers van de Almelose eredivisionist zich op gezette tijden het nodige laten welgevallen.

Wanneer Heracles op een gure januarimiddag op eigen veld een oefenpotje van AGOVV Apeldoorn verliest, komt dat het humeur van Verbeek niet ten goede. Met zichtbare tegenzin staat de trainer in aansluiting op de 1-2 nederlaag HeraclesTV te woord. Omdat enkele vragen van de verslaggever van het eigen clubkanaal Verbeek niet zinnen, toont hij zich van z’n meest horkerige kant. De arme vragensteller krijgt de wind flink van voren. Tsja, mensen moeten soms een dikke huid hebben om wat te willen doen voor hun favoriete clubje…

16 januari 2010 Almelo

Vandaag 15 jaar geleden

Het Campo Polar is op 15 januari 2003 het strijdtoneel van de eerste wedstrijd van de halve finales van de play-offs om het Cubaans voetbalkampioenschap. Op het kleine veldje niet ver van de Ciudad Deportiva ontvangt het elftal van Ciudad Habana de buren uit Pinar del Rio.

De spelers, bijna zonder uitzondering donker van huidskleur, zijn stuk voor stuk fantastische atleten. Ze blinken echter niet bepaald uit door hun spelintelligentie. Het fel meelevende publiek vindt het in elk geval prachtig. Telkens wanneer de capitalinos in de buurt van de Pinar-goal komen, springen de aficionados op. Het kleine, overvolle tribunetje veert behoorlijk mee, maar gelukkig stort het wankele zaakje niet in.

Het scheidsrechtertje zorgt voor de meeste opwinding. Hoe het kleine parmantige mannetje aan z’n FIFA-badge komt, is iedereen een raadsel. De toeschouwers laten in woord en gebaar weten wat ze van zijn beslissingen denken. De verwensingen hebben in veel gevallen betrekking op de vermeende professionele bezigheden van de moeder van de goede man…

Zo blijft het hoogst vermakelijk. Pas vier minuten voor tijd valt de enige goal. Ten gunste van de Habaneros. Een krappe uitgangspositie voor de return in San Cristobal.

15 januari 2003 Ciudad Habana

Vandaag 3 jaar geleden

Pas bij de derde Europese thuiswedstrijd die de volleybalsters van Coolen Alterno in het seizoen 2014-2015 afwerken vindt burgemeester John Berends het eindelijk de moeite waard om z’n gezicht te laten zien. Hoewel het bestuur van een zich zo graag als sportstad afficherend dorp geen cent bijdraagt aan de meest aansprekende sportieve vorm van Apeldoorn-promotie van dat moment, krijgt Apeldoorns burgervader op deze gedenkwaardige woensdagavond wel waar voor zijn geld…

In de volgepakte sporthal Mheenpark denkt de Italiaanse topclub Igor Gorgonzola Novara het tussendoortje in Apeldoorn wel eventjes met de B-keus af te doen. De trotse koploper van de Serie A laat z’n Italiaanse, Amerikaanse en Kroatische sterren thuis en krijgt daarvoor ondubbelzinnig de rekening gepresenteerd. Een ontketend Coolen Alterno straft de Italiaanse arrogantie meedogenloos af. In de heenwedstrijd om de achtste finales om de Challenge Cup veegt de Nederlandse landskampioen de vloer aan met de reserves van Novara. Met een 3-1 zege schrijven Apeldoorns beste volleybalsters een stukje plaatselijke sportgeschiedenis.

14 januari 2015 Apeldoorn