Vandaag 16 jaar geleden
Vrouwenvoetbal is niet echt mijn ding. Niets ten nadele van het enthousiasme van de meiden, maar als kijkspel boeit het me gewoonweg niet. In tegenstelling tot sportief geweld van volleyballende vrouwen dat ik in verleden en heden veelvuldig heb mogen aanschouwen, vind ik de inspanningen van voetballende vrouwen beduidend minder aantrekkelijk om te zien.
De enige voetbalster van wie ik ooit danig onder de indruk ben geraakt is de Engelse Rachel Yankey. Wát een speelster, deze kwikzilveren aanvalster. Snel. Behendig. Doelgericht. Zo zie je ze maar zelden. Vrouwen die écht kunnen voetballen…
Ik zie de dan 22-jarige Yankey op Eerste Paasdag 2002 toevallig over het veld wervelen tijdens de halve finale om de FA Cup voor vrouwen. Met de Kleef en Eduard breng ik dat Paasweekend in Engeland door. Omdat er op die zondag nergens in de buurt van Londen iets van enige importantie gevoetbald wordt, gaan we vreemd… We ‘bezondigen’ ons in – off all places – Woking aan de clash tussen de Fulham Ladies, waar de veelvuldig Engels international dan onder contract staat, en de dames van Charlton Athletic.
Vooral dankzij de fabuleuze Rachel Yankey krijgen we geen spijt van ons uitstapje.
31 maart 2002 Woking