Vandaag 24 jaar geleden
Ik vraag me af wat het in onze verziekte wereld van nu teweeg zou brengen wanneer het Nederlands elftal en Marokko op de eindronde van een WK voetbal tegenover elkaar komen te staan. In 1994 leidt het vooral tot verhitte toestanden vanwege het wedstrijdverloop.
Aan de extreme luchtvochtigheid zijn we na een aantal dagen in Orlando wel gewend. Alle extra zweetdruppels in de bakoven van de Citrus Bowl hebben tijdens Nederland – Marokko bij USA94 vooral betrekking op de tussenstanden in Groep F. Lange tijd ziet het er naar uit dat Oranje weleens als derde kan eindigen in de groep. Zenuwslopend.
Een derde plaats betekent weliswaar geen uitschakeling, maar heeft wel tot gevolg dat ‘we’ helemaal vanuit Florida naar Chicago zouden moeten rijden. Een rit van bijna 1900 kilometer in onze huurauto. Maar bovenal een vervolg van het toernooi aan de ‘verkeerde’ kant van het speelschema. Met een eventuele halve finale in New York.
Terwijl wij nota bene al in het in bezit zijn van kaarten voor de halve finale in Los Angeles. Bovendien vliegen we vanuit Californië weer naar huis. Het vooruitzicht van een mogelijk ritje van zo’n 4500 kilometer als toegift doet het angstzweet er nog eens bovenop uitbreken. Gelukkig blijft dit onheil ons bespaard. Invaller Bryan Roy helpt een zwak Nederlands elftal in de slotfase alsnog langs de makke Leeuwen van de Atlas.
Omdat die sukkels van de Rode Duivels zo dom zijn om te verliezen van het altijd lastige Saoedi-Arabië sluiten ‘we’ de poule zowaar af als winnaar. We kunnen ons verblijf in Orlando met vier dagen verlengen om Oranje op the 4th of July tegen the Boys in Green uit Ierland verder te zien bekeren.
29 juni 1994 Orlando