Vandaag 24 jaar geleden
Samen met de Kleef en Eduard sluit ik het onvergetelijke World Cup ’94-avontuur af in Los Angeles. We moeten het tijdens ons zevendaagse oponthoud in de Californische metropool doen met de halve finale Brazilië – Zweden en de wedstrijd om de derde en vierde plaats. Helaas grijpen we naast kaarten voor de finale.
Indien Nederland er in was geslaagd de eindstrijd te halen, waren we via de KNVB verzekerd geweest van een ticket. Aangezien dat niet het geval is, proberen we ter plekke iets te regelen. Internet bestaat 24 jaar geleden nog niet.De handel vindt plaats rondom de stadions. Om Brazilië tegen Italië live bij te kunnen wonen, reizen we op dag van de finale vanuit ons hotel in down town LA naar de Rose Bowl.
De aftrap staat ’s middags om half één plaatselijke tijd gepland. Al tegen tienen staan we in de file richting Pasadena. De laatste kilometers voor het stadion loopt alles vast. Aan auto’s en ander rijdende gevaartes geen gebrek, aan kaarten wel. In tegenstelling tot bij de eerdere wedstrijden stuiten we nu niet op tientallen handelaren met dikke pakken entreebiljetten in de aanbieding.
Op deze afsluitende WK-zondag zijn er juist de kartonnen borden met de tekst: ‘We need tickets’. De vraag overstijgt het aanbod ruimschoots. We zijn niet de enigen die een slag willen slaan. Hele hordes mensen zijn met hetzelfde idee naar de Rose Bowl gekomen. Onze hoop om misschien nog voor een spotprijsje ergens een kaartje op de kop te tikken wordt de kop ingedrukt. De sporadisch aanwezige handelaren vragen zonder blikken of blozen duizend dollar voor een kaartje.
Zulke bedragen zijn ons iets te gortig, ze overstijgen onze budgetten. Vandaar dat we besluiten rechtsomkeert te maken en in ons hotel in down town LA voor de buis kruipen om iets van de finale mee te krijgen.
17 juli 1994 Pasadena
de kop van het verhaal klopt niet