Vandaag 12 jaar geleden
Barnsley ligt ergens in South Yorkshire, een treinreis van minder dan een half uur verwijderd van Sheffield. Niets ten nadele van de stad en haar inwoners, maar ik ben weleens in meer opwindende plaatsen geweest.
Als ik op een dinsdagavond met de Northern Rail op Barnsley Interchange aankom, valt weinig te merken van dat Barnsley FC anderhalf uur later in de tweede ronde van de Carling Cup aantreedt tegen de MK Dons. Meestal hoef je in Engeland enkel het spoor van supporters van de thuisspelende clubs maar te volgen, nu sta ik er bijna alleen voor. Op Grove Street, bij de ingangen van de West Stand, valt slechts aan de aanwezigheid van een programmaverkoper en een steward af te leiden dat er die avond daadwerkelijk gevoetbald gaat worden.
In the box office blijkt eveneens dat wat ooit Wimbledon heette en later naar Milton Keynes verhuisde weinig tot de verbeelding spreekt. Om tenminste nog wat toeschouwers te trekken mogen volwassenen voor 12 Pond naar binnen en krijgt de jeugd toegang voor 6 Pond.
Een aanzienlijk gedeelte van de weinige bezoekers van het Oakwell stadion bestaat die avond dan ook uit kinderen in de leeftijd van ruw geschat tien tot vijftien jaar. Kindsoldaten voor the Red Army! Voor de verandering kunnen zij de entree bekostigen. Gezien de gepeperde toegangsprijzen in Engeland zal dat bij normale competitieduels niet altijd voor iedereen het geval zijn.
Alsof het allemaal nog niet troosteloos genoeg is, leidt hun home town team ook nog eens een nederlaag. De twee klassen lager acterende opponent kegelt the Thykes in allerlaatste seconde van de wedstrijd uit de Cup (1-2).