Vandaag 1 jaar geleden
Een treinreis van Litouwen naar Wit-Rusland is een niet alledaagse belevenis. De reistijd van Vilnius naar Minsk valt te overzien. Vooral de kennismaking met de Wit-Russische grenspolitie zal me de rest van mijn leven bijblijven.
‘Hoogtepunt’ van de ongeveer tweeënhalf uur durende reis is wanneer in Gudogaj een heel contingent van de Wit-Russische grenspolitie de trein betreedt. Ze gaan met uiterste precisie te werk. Minutieus nemen ze de reisdocumenten van alle passagiers onder de loep. Het door de Wit-Russische ambassade in Den Haag uitgegeven visum wordt op echtheid gecontroleerd. Met een soortement van portable microscoop neemt een tweetal douaniers mijn paspoort onder de loep.
Een andere streng ogende jongedame in uniform vindt het zelfs noodzakelijk om de inhoud van mijn rugzak te inspecteren. Gelukkig confisqueert ze de uit Nederland meegebrachte Voetbal International, onderbroeken en kousen niet. Alleen de helft van de eerder ingevulde Migration Card scheurt ze eraf. How much money ik bij me heb wil ze wel weten.
Een van de mannelijke agenten loopt met een soort wapenstok met een spiegel erop door de trein heen. Ik waan me in een James Bond-film. Koude Oorlogstoestanden anno 2017. Het kost me moeite om mijn gezicht strak in de plooi te houden. De hele operatie doet tamelijk lachwekkend aan.
Uit het feit dat ik een stempel krijg op mijn visum en de overgebleven helft van de migratiekaart maak ik uit dat ik mijn toelatingsexamen succesvol heb doorstaan.
6 oktober 2017 Vilnius