Achter de bal aan (51/3): Porto
7 juni 2019
The day after the night before blijft een voetballoze. Althans er staat daags na de glorieuze intocht van Oranje in de Nations League-finale geen live wedstrijdbezoek op het programma. Dag drie op Portugese bodem staat derhalve in het teken van de voorbereidingen op het alles beslissende duel en de naderende terugreis. Al tijdens het ontbijt kan ik mijn entreebewijs voor de finale downloaden.
Hoewel ik ze in Porto en Guimaraes wel heb gezien, heeft de UEFA papieren entreebewijzen aan de finale reeks wedstrijden van de Nations League uitgebannen. Bezoekers aan het Final Four-festijn in Portugal kunnen door middel van een app op hun mobiele telefoon toegang krijgen tot de stadions. De codes worden op de wedstrijddagen twee uur voor de aftrap geactiveerd. Zowel woensdagavond bij Portugal – Zwitserland als gisteren bij Nederland – Engeland verliep de proef gesmeerd. Desondanks vind ik het een systeem van niks. Wie toevallig niet in het bezit is van een mobiele telefoon, wordt op deze manier haast gedwongen om zo’n onding aan te schaffen.
Iedereen loopt tegenwoordig te jammeren over misbruik van privacy gevoelige gegevens en data. De UEFA werkt het in de hand, ze dwingt de argeloze toeschouwers simpelweg gebruik van te maken van zo’n ingenieuze ticket-app. Ze laten je geen keuze. Je moet je er wel gehoor aan geven, anders kom je de stadions niet binnen. Ik vrees dat het in de toekomst nog eens zover gaat komen dat je alleen door de aanschaf van – in dit specifieke geval – UEFA-sponsors vervaardigde apparatuur de gewenste ‘diensten’ geleverd krijgt. Zoals al in 2006 bij het WK de betaling van bestelde kaarten alleen gedaan kon worden met Mastercard. Juist ja, een partner van de FIFA. Het is een grote flikkerij en het wordt de komende jaren waarschijnlijk alleen maar erger.
Bij de Comboios de Portugal gaan ze nog niet zo geavanceerd te werk. De Portugese spoormaatschappij heeft weer z’n andere makken, merken we op station Campanha. Om te voorkomen dat we opnieuw te maken krijgen met volgeboekte treinen zoals twee dagen geleden, besluiten we ons ditmaal drie dagen voor de terugreis naar Lissabon maar vast van een vervoersbewijs te verzekeren. Helaas pindakaas! In de door ons gewenste trein van 10.45 uur is maandagochtend geen stoel meer onbezet. Voor de trein van twee uur eerder geldt hetzelfde. Al doende moeten we dus al om 7.40 met de trein down south. Vakantietijd, verontschuldigt de juffrouw aan het loket zich.
Bij ons aansluitende bezoek aan het stadion van Boavista, Porto’s tweede proflcub, stuiten we bij toeval op niemand minder dan Cristiano Ronaldo! Dat wil zeggen, we zien de spelerbus van de Portugese Mannschaft wegrijden nadat ze de ochtendtraining heeft afgewerkt in het Estadio do Bessa. Gadegeslagen door tientallen krijsende schoolkinderen gaan de helden van de regerend Europees kampioen en de finale-tegenstander van Oranje in de Nations League hun middagdutje tegemoet.
Allerlei groepjes Engelsen maken eveneens van de gelegenheid gebruik tot een inspectietocht van de thuishaven van Boavista. Echte groundhoppers. De liefde voor het voetbal zit ze in het bloed. Ondanks de chaotische taferelen op het treinstation van Guimarães van gisteravond lijkt iedereen die in Porto verblijft weer veilig z’n hotel te hebben bereikt. In het oude centrum vullen Engelse voetbalfans in groten getale de terrassen immers, zo constateren we een half uurtje later. Grote pullen bier en de zon, die vandaag wel zijn gezicht achter de wolken vandaan haalt, helpen de boys om de nederlaag tegen Nederland te verwerken. Het blijft opvallend dat de volgers van het Engelse elftal grotendeels uit mannen bestaat. Vrouwelijke volgers van The Three Lions tref ik van oudsher slechts mondjesmaat aan.
Vrouwen en voetbal, tsja. In de avonduren vang ik op de tv in mijn hotelkamer toevallig een glimp op van het onderonsje tussen Frankrijk en Zuid-Korea, de openingswedstrijd (?) van het WK voor vrouwen. Het kluistert me eerlijk gezegd niet echt aan de buis. Ondanks alle ophef die erover gemaakt wordt, boeit het vrouwenvoetbal me als kijkspel niet zo. Die meiden doen ongetwijfeld hun stinkende best, ze zijn enthousiast en willen graag serieus genomen worden. Toch zal het vrouwenvoetbal altijd een slap aftreksel blijven van mannenvoetbal. Maar dat mag ik vast en zeker niet zeggen.