Zo, dat was me nog eens een begin van de nieuwe week. Nogal pijnlijk. Ik viel er echt letterlijk in. Tijdens mijn dagelijkse draafpartij door het Orderbos en Berg en Bos ging ik maandagochtend vol op m’n snufferd. Slaag je er als een klein wonder in om verschoond te blijven van waar onze minister van Volksgezondheid al meer dan anderhalf jaar voor waarschuwt, breek je door eigen toedoen bijna je nek!
Op het onlangs geasfalteerde paadje tussen de Berghuizerweg en de parkeerplaats van AV ’34 gaat het mis. Op een aantal meters van waar het wildrooster(tje) onlangs is verwijderd passeer ik een meneer met een klein hondje. Een fractie van onachtzaamheid later kom ik onzacht in aanraking met de harde bodem. In plaats van voor me te blijven kijken, kijk ik achterom naar het keffertje. De boomstronk die me lanceert, zie ik pas als ik op de grond lig. Inderdaad, het is niet zo handig om daar met een voet achter te blijven haken.
Ik maak een flinke smak. Ik kom op mijn linker onderarm terecht. Mijn ribbenkast klapt er bovenop. Fijn voelt anders. Tot mijn opluchting kan ik wel meteen constateren dat ik niets gebroken heb. Dat is dan weer een voordeel van dat ik alles in slow motion doe en niet de maximumsnelheden haal van Max Verstappen. De toegesnelde baas van het hondje lijkt meer geschrokken dan ikzelf. Hij vraagt me of alles in orde is. Ik kan hem geruststellen. Ik stoot een paar onvervalste krachttermen uit, sta op en sjok verder alsof er niets gebeurd is.
Drie kwartier later bij thuiskomst is de arm enigszins opgezwollen. Er zit een bult op de plek die de val brak. Dat zal de komende dagen wel blauw of paars bijkleuren. Maar ach, is dat niet normaal in deze tijd van het jaar? In de herfst verschiet toch immers alles van kleur. Mijn ribben zullen me de rest van deze week ook wel blijven herinneren aan de harde landing. Niet te veel lachen, zullen we maar denken. De schade valt mee. Het had erger kunnen aflopen. In vergelijking met al die Nederlanders en medelanders die op hun achterhoofd gevallen zijn, mag ik niet mopperen. Er kunnen iemand vandaag de dag veel ergere dingen overkomen dan een lullig kneuzinkje..
Ik kan ook niemand een verwijt maken voor wat me is overkomen. Het kwam toch echt door een stommiteit van mezelf. Geen vaccinatie of QR-code had dit kunnen voorkomen. Ik had gewoon beter moeten opletten. Eigen schuld dikke bult. Al valt het met de dikte van de bult bij nader inzien ook best mee. Het stelt weinig voor. We moeten iets niet groter of erger maken dan het is. Dat gebeurt al veel te veel tegenwoordig.
Om de aandacht af te leiden van al het onheil dat ons treft is het fijn on te weten dat Sinterklaas zo zoetjes aan weer op het punt staat om naar Nederland te komen. Dan kunnen Nederlanders en medelanders zich weer druk maken om zaken die er écht toe doen. Dan kunnen ziekelijke schreeuwers en aandachtstrekkers zich druk gaan maken of Piet – in welke vorm of kleur dan ook – wel of geen potentieel gevaar oplevert voor de volksgezondheid. Dan heeft woke Nederland weer een interessant project om zich als een hondsdolle pitbull in vast te bijten en op te blazen tot een drama van buitenaardse proporties.
© RK