Maikel Amzand stond wijselijk niet al te lang stil bij dat coronabesmettingen zorgden voor uitstel van zijn lang tegemoetgeziene comeback in de dug-out. De 54-jarige Apeldoornse voetbaltrainer ondervond recentelijk aan den lijve dat het leven niet ophoudt bij het al dan niet doorgaan van een wedstrijd. Zijn door Prednison opgeblazen hoofd fungeert als stille getuige van wat de oefenmeester van het Vaassense Vios in de heftige maanden die achter hem liggen te slikken kreeg.
Vanwege aanhoudende maagkrampen en diarree moest Amzand in november in allerijl worden opgenomen in het ziekenhuis. Om uit te dokteren wat eraan schortte keerden de specialisten de patiënt binnenstebuiten. “Ik ben meer dan twaalf kilo afgevallen. Mijn bloedwaarden waren acht keer hoger dan normaal. Er is gekeken hoever de dikke darm geïnfecteerd was. Mijn eerste gedachte was: ik heb kanker. Dat was het gelukkig niet. Wat ik heb heet Colitis ulcerosa. Het is een immuniteitsziekte. Ik kan er de rest van m’n leven last van houden, maar er wel gewoon 100 jaar mee worden.”
De medewerker van een woningbouwcoöperatie neemt het zoals het komt. “Ik heb m’n eetpatroon wat moeten aanpassen. Met meer vezels, fruit en groenten. En veel bewegen, maar dat deed ik al wel. Wat ik nu meemaak bewijst dat je uit het niets iets kan krijgen. Toch sta ik er redelijk makkelijk in. Ik ben altijd positief gebleven. Ik denk in oplossingen, nooit in problemen. Toen Vios op 11 december oefende tegen IJVV, was ik pas uit het ziekenhuis en had ik meteen alweer de energie om te gaan kijken. Die energie is nooit verdwenen.”
Op zijn tussentijdse contractverlenging had zijn gezondheidssituatie geen enkele invloed. De chemie tussen de Apeldoorner met de Surinaamse roots en Vios blijkt na elf seizoenen allesbehalve uitgewerkt. “Ik krijg weleens de vraag waarom andere clubs mij niet benaderen. Ik weet het echt niet. Misschien heeft het wel te maken met mijn huidskleur”, reageert de loyale trainer lachend met een serieuze ondertoon.
Zijn relativeringsvermogen stelde hem in staat om de afgelasting van het duel tegen Hattem, waar hij na vier maanden voor het eerst weer op de Vios-bank zou plaatsnemen, eenvoudig een plekje te geven. Een relatief hoog aantal coronabesmettingen binnen zijn eigen selectie komt voor Amzand niet helemaal als een verrassing. “Wij hebben een vrij jonge groep. In een dorp als Vaassen kent iedereen elkaar. Ze komen bij elkaar thuis en trekken veel samen op. Dat ze dat doen, kan ik niemand kwalijk nemen. Ik zou zelf waarschijnlijk precies hetzelfde gedaan hebben op die leeftijd.”
De trainer voorziet wel de nodige problemen om bij de eerstvolgende duels elf klachtenvrije spelers aan de aftrap te krijgen. “De komende twee weekenden mis ik er ook al een aantal vanwege wintersport. Ik ben bang dat veel clubs hier last van krijgen. Ik verwacht dat teams pas tegen eind maart honderd procent fit zullen zijn.”
Met een fitte Vios-groep schat Amzand in dat een eindklassering bij de eerste zes in 3C tot de mogelijkheden behoort. Als afsluiting van het seizoen wacht met een teamuitje naar Valencia een welverdiende beloning. De Vios-coach verliest het sociale aspect niet uit het oog. Hij gunt zijn pupillen alle vrijheid, zolang ze maar niet buiten de door hem afgebakende kaders treden. Amzand is zich bewust van zijn rol als opvoeder, maar weigert op te treden als een kleuterjuffrouw. “Ze weten dat ze zich moeten gedragen. Ik ben verantwoordelijk voor wat zij doen.”
De Stentor donderdag 17 februari 2022