Eind goed al goed. Tegen SV Orderbos zette Groen Wit ’62 de kroon op een gedenkwaardig, zwaar en bovenal lang seizoen. In het jaar waarin de Matense vereniging haar 60-jarig bestaan viert zegt het vlaggenschip de Apeldoornse Bundesliga vaarwel en zet het op volle kracht koers naar de derde klasse.
Marcel Vink was van meet af aan duidelijk. Hij durfde de ambities hardop uit te spreken. Het kampioenschap was het enige waarmee Groens Wit-trainer genoegen nam. Vink zadelde daarmee zijn spelers misschien wel onbewust op met een verwachtingspatroon dat door de verrassende winst van de Apeldoorn Cup toch al torenhoog was. Groen Wit maakte de zelf opgelegde favorietenrol echter volledig waar en zette de woorden om in daden, al traden er in het zicht van de finish wel enkele haperingen op in de groenwitte machinerie.
Het enige verwijt dat Vink zijn manschappen misschien kon maken is dat de vlag niet al een aantal weken geleden in top kon. Duur puntverlies tegen De Hoven, IJsselstreek en Apeldoornse Boys leidde zowaar tot een nek-aan-nek race met het hardnekkige SC Klarenbeek. Door de 7-2 winst op SV Orderbos schoot Vinks elitekorps zich op de slotdag geheel op eigen kracht naar de dik verdiende hoofdprijs.
Vanaf komend seizoen mag Groen Wit onder bewijs stellen of het een eendagsvlieg is of dat de interne organisatie dermate opgetuigd kan worden dat er een basis kan ontstaan van waaruit de hoofdmacht in de nabije toekomst mogelijk nóg verder kan doorgroeien. Behalve dat het dan zaak is om de huidige bemanning aan boord te houden is daarbij op de achtergrond een belangrijke rol weggelegd voor Wim van Zeist. Het Hoofd Opleidingen, gepokt en gemazeld in de voetballerij, moet de aanvoerstroom van eigen jeugd naar het eerste elftal structureel vorm gaan geven.
Marcel Vink is er zich van bewust dat de ‘sleeping giant’ uit de Maten de potentie heeft om de komende jaren uit te groeien tot één van de toonaangevende voetbalclubs ter plaatse. Temidden van het feest dat losbarstte nadat de titel binnen was, was dat van later zorg voor de architect van het kampioensteam. “We moesten van iedereen kampioen worden. Ook van onszelf. Doe dat dan maar even. We hebben echt een geweldig seizoen gedraaid. Het is nu niet zo dat we meteen met zevenmijlslaarzen verder vooruit willen. Dat bekijken we stapje voor stapje. Er zit zeker meer in. Natuurlijk willen we niet dat de derde klasse ons plafond is, maar Groen Wit staat nog wel ver achter clubs als CSV en WSV.”
Voor Simon Djakic betekent de titel een fraai slotakkoord. De aanvoerder zet er op 31-jarige leeftijd een punt achter. “Dit was mijn elfde seizoen. Ik heb een slechte knie, er is een kleine op komst en voor mezelf wil ik gewoon minder verplichtingen. En dan stoppen op zo’n manier, mooier had het niet gekund. Jammer dat we het onszelf op het laatst nog zo moeilijk hebben gemaakt.”
De Stentor dinsdag 7 juni 2022