In die zinderende eindfase van de play-offs viel voor de mannen van Draisma Dynamo in de cruciale fases alles op de goede plek. Pieken op het juiste moment heet zoiets. Genadeloos toeslaan wanneer de prijzen moeten worden verdeeld.
Feitelijk was het al een klein mirakel dat het flinterdunne draadje niet knapte waaraan de kansen op het bereiken van de eindstrijd na nederlagen in Sliedrecht, Doetinchem en Groningen op een gegeven moment bungelden. De finaleplaats verdween langzaam uit zicht. De titelverdediger had de kansen op titelverdediging niet meer in eigen hand. Voor Draisma Dynamo leek het seizoen uit te gaan als de spreekwoordelijke nachtkaars. Het carrière-einde van het trio Rauwerdink, Van Gestel en Manenschijn dreigde zich te voltrekken met een bosje bloemen in plaats van een kampioensbeker.
Maar zoals Bredero al aan het einde van de zestiende eeuw zei kan het verkeren. Op de beslissende momenten zat alles mee. Want wat op 3 april na een uiterst pijnlijke 3-0 oorwassing bij Lycurgus bijna niemand meer had durven dromen, gebeurde toch. Vijf weken na die gevoelige draai om de oren in Groningen mocht captain Joris Berkhout na een onvergetelijke volleybalmiddag in Doetinchem de kampioensbeker in ontvangst nemen. En eerlijk is eerlijk, hoe een herboren Draisma Dynamo die best-of-five serie al na drie duels in z’n voordeel beslechtte, durf ik zondermeer meesterlijk te noemen.
Op die gedenkwaardige zondag waarop landstitel nummer 14 een feit werd, heb ik vooral genoten van de ontlading na het allesbeslissende punt. Hoe dolblije spelers elkaar in de armen vielen. En hoe de vele meegereisde Apeldoornse supporters op de tribunes massaal uit hun dak gingen.
Een moment kort voor de uitreiking van de kampioensschaal en -beker zei feitelijk alles. Naast elkaar gezeten op een stoel keken Rauwerdink en Van Gestel elkaar eens diep in de ogen. Een korte maar intense blik van verstandhouding. Dat was het dan. Einde oefening. De oude strijders hadden het toch maar mooi weer geflikt. Met het landskampioenschap als mooist denkbare afscheidscadeau.
Het zal de meeste aanwezigen in het feestgedruis ontgaan zijn hoe een mevrouw van de Nevobo ingreep nadat kampioenscoach Strikwerda door zijn uitzinnige pupillen als blijk van waardering en dank de inhoud van een volle bak water over zijn clubkostuum uitgestort kreeg.
Het risico van schoenafdrukken op zo’n natte vloer veroorzaakt natuurlijk een enorme smeerboel. Daarom was het ook niet vreemd dat de kordate Nevobo-dame probeerde te redden wat er te redden viel. Met vereende krachten moest de nat geworden speelvlakte weer droog worden gemaakt.
Zo maar eventjes de vloer aanvegen met de tegenstanders in de eredivisie zit er voor een gerenoveerd Draisma Dynamo komend volleybaljaar waarschijnlijk niet in. De concurrentie in met name Groningen en Doetinchem zit immers niet stil. Prolongeren van de landstitel wordt om in Erik ten Hag-termen te spreken ‘a hell of job’. Strikwerda’s knokploeg bewees in mei hoe het moet en dat het kan: het ónmogelijke mógelijk maken.
Dus als ergens in het voorjaar van 2023 andermaal een vloer en een coach moeten worden drooggemaakt – bij voorkeur in een uit z’n voegen bastende Draisma Dynamo Arena –, is dat een teken dat de klus wederom succesvol is geklaard.
Ik denk dat elke Draisma Dynamo-sympathisant zich de komende maanden graag opnieuw laat verrassen.
Rob Kruitbosch
Magazine Businessclub Dynamo najaar 2022