Achter de Bal aan (88): Bremen, Lübeck, Hamburg
Omdat ik voor de start van het amateurvoetbal nog graag in het buitenland enkele voetbalwedstrijden wil gaan bekijken oriënteer ik me eens goed over de grens. De Balkan oefent al langere tijd een bijzondere aantrekkingskracht op me uit. Engeland en Spanje zijn andere opties. Maar wat ik zoek, vind ik uiteindelijk dichter bij huis: Duitsland.
Bij toeval stuit ik op het Deutschland Ticket, ofwel het 49 Euro Ticket. Voor dat bedrag biedt de kaart iedereen – zélfs Nederlanders – de mogelijkheid om een maand land onbeperkt gebruikt te maken van het openbaar vervoer in de Bondsrepubliek. Enige restrictie is dat je enkel mag reizen met het Regional Verkehr. Van Intercity’s en Eurocity-treinen mag geen gebruik gemaakt worden.
Voor wie er de tijd voor heeft en de tijd neemt, is zo’n pas ideaal. Je moet weliswaar vaak overstappen en wachten op aansluitende treinen of bussen, voor nog geen 50 euro kan je wel mooi per trein, bus of ander openbaarvervoermiddel door heel Duitsland reizen. Het heeft tot gevolg dat ik geruime tijd na beëindiging van alle coronamaatregen alsnog aan de QR-code ga…
Vrijdag 4 augustus 2023
Omdat er wegens werkzaamheden geen treinen rijden van en naar Apeldoorn ben ik genoodzaakt gebruik te maken van de vervangende busdienst naar Deventer. Een legertje verkeersregelaars en personen in gekleurde hesjes zien toe op een ordentelijk verloop. Het mag wat kosten om zulke lui hele dagen op straat te laten rondhangen. De chauffeur van de touringcar die mij om negen minuten over half negen vervoert is zelfs helemaal uit Maastricht gekomen, zo hij vertelt hij me in een sappig Limburgs accent. Mezelf meegerekend brengt hij in totaal negen passagiers naar de andere kant van de IJssel. En dan rijdt er nog een tweede bus voor.
Het betreden van station Deventer levert geen gedoe op met inchecken. De trein naar Hengelo van 9.27 uur staat al klaar op spoor 1. Onderweg krijg ik liefst twee keer kaartcontrole. De NS-app informeert me over hinder op het traject Hengelo – Rheine. Tussen 13.15 en 17.45 uur rijden daar naar verluidt minder treinen. Oorzaak: een tekort aan personeel. Ik tref het zodoende dat ik al om 10.34 uur aan boord stap van lijn RB61 van de Eurobahn.
Mijn Deutschland Ticket is vanaf Hengelo al geldig. Ik hoef zodoende geen extra kaartje te kopen voor het stukje via Oldenzaal tot aan de grens. Na het overschrijden daarvan bij Bad Bentheim haalt de meereizende Polizei een Noors stel uit de trein. De agenten verzoeken de jongen en het meisje vriendelijk doch dringend in Schüttorf auszusteigen. Het is mij onduidelijk wat het duo misdaan heeft.
Na aankomst in Rheine ben ik andermaal aangewezen op vervangend busvervoer. Ook richting Osnabrück wordt aan het spoor gewerkt. Het Ersatz Verkehr is keurig geregeld. Vanaf het plein voor het Bahnhof vertrekken meerdere bussen.
De bus gaat een stukje over de Autobahn. Bekend terrein. Hoe vaak ik hier in de afgelopen dertig jaar niet heb gereden – om in Bremen, Hamburg, Hannover of Berlijn voetballen te gaan kijken – valt met geen pen te beschrijven. Vorige maand zelfs nog: naar de derby Sportfreunde Lotte – VfL Osnabruck. Ik kom met m’n OV-pas niet in de file. Hoewel het op de vroege vrijdagmiddag al wel behoorlijk druk is. Vakantieverkeer?
Op Osnabrück-Hauptbahnhof neem ik de trein naar Bremen, mijn eindbestemming voor vandaag en overnachtingsplaats tot en met zondag. Op het station van Osnabrück is veel volk op de been. Ik vind het ongelooflijk wat veel van hen allemaal meesjouwen. Een hele dag tegen van die trolleys moeten duwen lijkt me niet echt een pretje. Andere Remi’s nemen doodleuk hun hond mee. Daar heeft immers niemand last van.
Iets voor drieën arriveer ik in Bremen, ruim zeseneenhalf uur na vertrek uit Apeldoorn. De hele reis is exact verlopen zoals ik vooraf had uitgestippeld. Het meest maffe is dat ik sinds het verlaten van Nederland geen enkele keer heb hoeven aan te tonen of ik wel in het bezit ben van een geldig vervoersbewijs. Of de QR-code van mijn Deutschland Ticket functioneert, daarover blijf ik dus vooralsnog in het ongewisse.
In Bremen ken ik redelijk de weg. Het hotel waar ik de komende drie nachten verblijf bevindt zich op een kwartiertje loopafstand vanaf het Hauptbahnhof. Het wordt meteen mijn laatste wandeling van vandaag. Van het openbaar vervoer ter plaatse kan ik met mijn Deutschland Ticket eveneens onbeperkt gebruik maken. Tramhalte Radio Bremen/Volkshochschule bevindt zich voor de deur van mijn overnachtingsadres. Bij de REWE-supermarkt aan de Obernstrasse, twee haltes verderop, sla ik eerst even wat proviand in.
Het wedstrijdaanbod is vanavond beperkt ter plaatse. Omstreeks half 6 neem ik de tram richting Weserstadion. Een uurtje later vindt daar op een van de bijvelden de aftrap plaats van de wedstrijd tussen Werder Bremen u17 en Hannover 96 u17. Een kijkje nemen bij OSC Bremerhaven, 65 kilometer verderop, was een andere optie geweest. Maar aangezien ik in de voorgaande uren al meer dan genoeg tijd in treinen en bussen heb gezeten, valt de keuze op een tramritje van slechts vijftien minuten. Je moet het ook weer niet gaan overdrijven…
De vijf minuten durende wandeling van de tramhalte naar het aan de oevers van de Weser gelegen sportcomplex heb ik in het verleden vaker gemaakt. De arena gaat tegenwoordig door het leven als het Wohninvest Weserstadion. Een of andere onroerendgoedhandelaar heeft z’n naam eraan verbonden. Ontroerd zullen weinig Werder-supporters ervan raken, maar het zal ongetwijfeld goed zijn voor de clubkas.
Rondom het stadion zijn de voorbereidingen aan de gang voor de open dag van de club, overmorgen. Op de omliggende velden draaien Werder-talentjes al in volle hevigheid warm voor het aankomende voetbalseizoen. Het onderonsje van Werders u17 tegen de leeftijdsgenoten op Platz 12 betekent de start van het U17-Bundesligaseizoen
Het houten tribunetje rondom het veld blijkt geen overbodige luxe. Het blijft op deze vroege vrijdagavond namelijk niet beperkt tot donkere wolken alleen boven de oude Hanzestad. Het dak van de tribune bespaart een zeker honderdkoppige menigte een nat pak. Het wedstrijdje is op zich best vermakelijk. De thuisploeg beschikt over enkele balvaardige ventjes. Bij zo´n wedstrijd ben ik altijd benieuwd naar of ik zulke talenten vroeg of laat in de Bundesliga terugzie.
Zelfs nadat de meest opvallende van de jeugdige Werderaner, de lichtgetinte nummer 14, in al zijn enthousiasme iets te enthousiast doorgaat en aan het begin van de tweede helft met direct rood voortijdig naar de kant moet, kost het zijn tien overgebleven ploeggenoten weinig moeite de 2-0 voorsprong van voor rust vast te houden. De aanvoerder van de thuisploeg zet in de slotminuut met een schot van eigen helft over de Hannoveraner doelman een gedenkwaardig slotakkoord. Eindstand: 3-0.
Tijdens de wedstrijd heb ik per app contact met m’n neefje Tom. Hij zit in Halle bij de Hallescher SC tegen Rot Weiss Essen. Na een overnachting in Braunschweig reist hij morgenochtend door naar Hamburg om St. Pauli tegen Fortuna Dusseldorf te zien voetballen. Ja, ja, de voetbalverdwazing zit in de familie… Omdat ik vrijwel tegelijkertijd per trein via Hamburg naar Lubeck kan het op bijna 400 kilometer van huis misschien nog wel eens tot een familiaire ontmoeting komen.
Zaterdag 5 augustus 2023
Wanneer ik even na achten van m’n hotel naar het station wandel, zijn de straten nagenoeg verlaten. Zaterdagochtend, hè. Een stralende zaterdagochtend bovendien. De beoogde trein van 8.33 uur valt uit. Personal problemen. Deugdelijk personeel blijkt zelfs in Duitsland moeilijk te vinden.
Je erover opwinden heeft weinig zin. Ik maak van de nood een deugd. Wachten op stations vind ik zelden vervelend. Ik vind stations wel mooie plekken. Het bruist er doorgaans van het leven. Mensen kijken. Observeren. Kijken wat ze doen. Hoe ze zich gedragen. Of misdragen… Fascinerend. Hetzelfde heb ik met voetbalstadions.
Zo verbaas ik me al sinds jaar en dag over het volk dat op treinstations van grote Duitse steden rondhangt. Zwervers, bedelaars, junks en punks waren er drie decennia geleden ook al. Door toedoen van Frau Merkel zijn er de afgelopen acht jaar veel extra gasten bijgekomen. Dat brengt wat extra temperament. Van een opstootje om half negen ’s ochtends hoeft niemand dan ook vreemd op te kijken. Twee potige heren van de security springen er met gevaar voor eigen lijf en leden tussen om de opgewonden standjes uit elkaar te halen die elkaar in de haren willen vliegen. Dagelijkse kost. Dat gaat 24/7 zo door. Saai is het er zelden. Er gebeurt altijd wel wat.
De dubbeldekker van vervoerder Metronom naar Hamburg zit bij vertrek afgeladen vol. En dat heeft niet alleen te maken met de thuiswedstrijd van FC St. Pauli van vanmiddag. Nee, uitgerekend vandaag blijkt Hamburg het toneel te zijn van de Pride. Bezoekers van die happening lopen al op Bremen Hauptbahnhof uitgebreid te pronken met hun regenboogvlaggen. De opkomst is enorm. Maar goed dat het geen voetbalfans betreft, anders hadden de regionale autoriteiten met zekerheid de noodtoestand afgekondigd. Ach, iedereen moet vooral doen wat hij niet laten kan. Laisser vivre, zoals ze dat in het fraaie Noord-Duitse dialect zo mooi zeggen.
Tom, die zijn auto parkeert op de P+R in HH-Harburg, laat me per app weten dat hij vanaf daar dezelfde trein naar het centrum pakt. Als hij op het voorlaatste station van het traject instapt, blijken er zoveel sardientjes in het rijdende blik samengeperst dat hij zich met geen mogelijkheid een weg kan banen naar het treingedeelte waar ik zit. We zien elkaar dus pas na aankomst op het centraal station.
Ook dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Het uitstappen heeft namelijk nogal wat voeten in de aarde. Het is een hele bevalling voordat de hele menigte de trein kan verlaten. Jeetje, wat een volk! Je kan op het perron over de hoofden lopen. Zo ontiegelijk druk is het er. Schuifelend gaat het richting Ausgang.
Bij zo’n Love Parade gaat het vreemd genoeg nooit over de kosten van de politie-inzet. Ik kan me niet voorstellen dat de tientallen dames en heren in gevechtstenue die op talrijke strategische plekken in het enorme stationscomplex staan geposteerd er enkel en alleen staan om de supporters van FC St. Pauli en Fortuna Düsseldorf een warm welkom te bereiden. Ik zie hoe groepjes van vijf of zes agenten in een kring met de ruggen naar elkaar staan. Zo kunnen onverlaten de dienders in elk geval niet in de rug aanvallen. Een wonderlijk schouwspel.
Omdat de negen minuten overstaptijd die ik voor de eerste trein naar Lübeck had al na het verlaten van de trein verstreken waren, klets ik een half uurtje bij met Tom. Om 11.06 uur reis ik verder en kan hij op weg naar het Millerntor. Koeienletters op een van de rijtuigen geven uitleg over waar ik naartoe ga: Schleswig–Holstein. Der echte Norden. Evenals in de trein eerder vanuit Bremen kost het vinden van een zitplaats enige moeite. Ik moet genoegen nemen met een klapstoeltje op één van de balkons. Op degenen die niet naar Lübeck gaan om voetballen te kijken, oefenen Bad Oldesloe en Reinfeld – de tussenliggende stations – kennelijk een grote aantrekkingskracht. Het lijkt me onwaarschijnlijk dat al die mensen in de trein mij na aankomst vergezellen naar de Derde Liga-première van VfB Lübeck.
Nadat de trein het punt van bestemming heeft bereikt volg ik een tweetal heren in groene voetbalshirts en beland stante pede in stadsbus lijn 3 naar de Lohmühle. Vijf minuten later al stap ik in het gezelschap van een twintigtal medepassagiers uit bij het stadion van de promovendus. Weer vijf minuten later zit ik bij de KFC in het nabijgelegen winkelcentrum aan de lunch. Zo’n kipmenu is gezonder dan het doorgaans vette stadionvoedsel. Maar dat zullen voedingsdeskundigen wel niet met mij eens zijn.
De wedstrijd tegen SV Sandhausen begint om twee uur. Ik heb derhalve nog alle tijd. Van een kaartje heb ik al me vooraf al online verzekerd. 22 euro neertikken voor een zitplaats op derde klasse-niveau in Duitsland is anno 2023 heel normaal. Daar komen dan nog 2 euro aan servicekosten bij. Daarbij neem ik dan op de koop toe dat ik in de Bondsrepubliek in vergelijking met andere Europese topvoetballanden nog relatief goedkoop voetbalwedstrijden kan bekijken.
De ticketprijzen weerhouden voetbalminnend Lübeck – voor zover niet op vakantie – er in elk geval niet van om in groten getale in de benen te komen bij de start van het nieuwe voetbaljaar. In de voorverkoop van de thuispremière tegen het uit de Tweede Bundesliga gedegradeerde SV Sandhausen zijn al meer dan 5000 kaarten over de toonbank gegaan, zo valt te vernemen op de website van de club. Niet gek voor een potje de derde speelklasse van. Van dergelijke aantallen kunnen clubs op vergelijkbaar niveau in Nederland slechts dromen.
Ondanks de enorme rij wachtenden voor de Sparkassen Tribune wurm ik me redelijk snel naar binnen. Ik loop gewoon langs de rij heen. Niemand die me zegt dat dat niet mag… Met nog meer dan 50 minuten tot aan de aftrap heb ik ruimschoots de gelegenheid om uitgebreid rond te koekeloeren. Al valt er eerlijk gezegd niet bijster veel te zien. Ik ga daarom lekker in het aangename zonlicht zitten wachten op de aftrap. Mijn stoeltje behoort tot de weinigen waar niet eerst een hogedrukspuit overheen moet om er het vastgekloekte vuil vanaf te krijgen. Ik zit zodoende goed en bekwaam. Met prima zicht op het veld.
Als ik het stadion enigszins gedateerd noem, lieg ik niet. Maar misschien wel juist omdat het zo’n ouwe meuk is, maakt dat het bijzonder sfeervol. Aan alles is te merken dat de supporters van beide clubs zin hebben in het nieuwe seizoen. Al voor aanvang van de partij verandert de Pappelkurve achter de ene goal in een deinende zee van groenwitte vlaggen en sjaals. Het VfB-Fanblock is in de zomermaanden voorzien van een dak. Vanaf nu staan de meest fanatieke aanhangers in het groen en wit dus droog. Unter Dach und Fach, zoals onze Oosterburen dat zo mooi zeggen.
Het uit Baden-Württemburg meegereisde groepje in de hoek schuin voor mij is dan weliswaar niet al te groot qua omvang, ze laten zich gedurende de 90 minuten die volgen onafgebroken horen. Aangedreven door hun ‘dirigent’. Zelf ben ik meer dan 400 kilometer van huis. De circa vijftigkoppige aanhang uit Sandhausen heeft er bijna 650 kilometer voor over gehad om de Absteiger uit de Tweede Bundesliga te ondersteunen. Diep respect daarvoor. Zulke mensen noemen we nou écht ‘echte supporters’. De tekst op het spandoek dat ze uitrollen vlak voor de aftrap, onderstreept hun onvoorwaardelijke trouw: Wir sind stets bei dir wohin der Weg auch führt. Grofweg vertaald: Waar de weg ook naartoe voert, wij zijn altijd bij je. Laat de harde kern van de Oranje leeuwinnen het maar niet horen. Anders beginnen ze daar ook weer verongelijkt over te beppen.
Gelukkig maar dat het kwik uit zichzelf al boven de 20 graden uitstijgt. Van hetgeen zich voor mijn ogen afspeelt krijg ik het niet bepaald warm. De inzet is – zoals meestal op de Duitse velden – wel hartverwarmend. Technische hoogstandjes en doelpunten blijven daarentegen Fehlanzeige. In totaal 6.611 toeschouwers beleven desondanks een genoegzame middag aan de sfeervolle Lohmühle. Wanneer de speaker het officiële toeschouwersaantal omroept, weerklinkt zelfs een spontaan applaus vanaf de tribunes.
Noord-Duitsers hebben de naam nogal stug te zijn. Aan de Lohmühle zijn ze behoorlijk ongeremd. Ze gaan behoorlijk tekeer. Dennis Diekmeier ontpopt zich tot geliefd mikpunt van een aantal luidruchtige heren een aantal rijen voor mij. De rechtsback en aanvoerder van de bezoekers uit Sandhausen stond in het verleden onder contract bij Hamburger SV. De meest succesvolle voetbalclub van Noord-Duitsland scoort bij aanhangers van de meeste andere, minder succesvolle Noord-Duitse clubs niet hoog qua populariteit. Kan wel eens iets met afgunst te maken hebben. Telkens wanneer Diekmeier opkomt aan de zijlijn roepen de heren voor me uit volle borst DiekScheisser. Het schuim staat ze nog net niet op de bek. Ze hebben er wel de grootste lol om.
Nadat tegen vieren het eindsignaal heeft geklonken keert het overgrote deel van de Lübeck-fans met een tamelijk voldaan gevoel huiswaarts. Blij met het behaalde punt. Ik moet op mijn beurt weer terug van Lübeck naar Bremen, ofwel 180 kilometer met de trein.
Opnieuw zit het niet bepaald tegen. Na het verlaten van het stadion kan ik meteen in een bus stappen richting Hauptbahnhof. Iets over half 5 zit ik al in de trein naar Hamburg. Met de drukte valt het ditmaal mee. Na een overstap zet de machinist van trein RB41 me even na zessen alweer af in Bremen. Na anderhalve dag reizen moet ik ook voor het eerst m’n Deutschland Ticket tonen aan een conductrice. De QR-code slaat aan. Ik kan derhalve zonder zorgen m’n weg door Duitsland blijven vervolgen.
Zondag 6 augustus 2023
Om kwart over 10 ’s ochtends stuit ik op het plein voor het centraal station van Bremen op hele volksstammen grote en kleine kinderen in het groen. Werder Bremen houdt haar jaarlijkse open dag in het Weserstadion, eh pardon het Wohninvest Weserstadion. Het feest zal zich evenwel in mijn afwezigheid moeten afspelen. Ik sla over. FC Teutonia 05 Ottensen tegen HSV 2 heet mijn bestemming vandaag. Een onvervalste Hamburgse derby in de Regionalliga Nord.
Een en ander betekent wederom een treinreis van Bremen naar Hamburg – en weer terug. Het zaterdagse hoogtepunt van de Pride is weliswaar achter de rug, evenals gisteren heeft de Regional Express van Metronom bepaald niet te klagen over te weinig passagiers. Met het aantal reizigers dat op de tussenstops in Rotenburg (Wümme), Tostedt, Bucholz en HH-Hamburg instapt valt het ditmaal alleszins mee. Uitstappen kost daarom wat minder moeite dan bij de vorige gelegenheid. Al verbaas ik me opnieuw over de enorme hoeveelheden mensen die HH-Hauptbahnhof onderweg zijn. Het krioelt ervan. Zelfs op zondag. De luitjes zijn op weg naar hun treinen, bussen of U-Bahnen. Of ze spazieren door de passages met in hoofdzaak eet- en drinkgelegenheden. Er wordt rond het middaguur al flink geconsumeerd. Met meer dan 1,9 miljoen Hamburgers is het op zich ook niet zo vreemd dat het er een drukte van belang is.
Ook zelf laat ik de inwendige mens goed aan z’n trekken komen. Twee kaascroissants komen me te staan op 5,50 euro, een flesje Müllermilch bananenmelk op 1,79 euro. Het kost wat, maar het stilt wel lekker de honger en lest de dorst.
De juiste bus vinden met als eindbestemming de Siemersplatz in Altona is weer een heel ander verhaal. Dat blijkt verre van eenvoudig. Rondom zo’n enorm stationscomplex vertrekken namelijk niet alle bussen vanaf hetzelfde punt. Ik moet dus eventjes zoeken. Na enig speurwerk ontdek ik de halte van lijn 5 aan de Adenauerallee. Pal tegenover het ZOB, het Zentral-Omnibus-Bahnhof. Elke vijf minuten vertrekt er een bus. Ik kan zodoende onderweg probleemloos eventjes uitstappen om op de Rathausplatz wat foto’s te schieten.
De bus stopt bijna voor de deur. Halte Veilchenweg ligt op hooguit enkele tientallen meters van Stadion Hoheluft. De in 1907 geopende Bolzplatz, die eigenlijk toebehoort aan de SC Victoria, behoort tot de oudste stadions van Duitsland. De opschriften op de aan de buitenmuren bevestigde spandoeken zetten meteen de toon. Das wahre Herz des Fussballs schlägt bei den Amateuren. En: Bratwurst, Bierchen, Buddies, der perfekte Freitagabend. Of: Direkt am Spielfeldrand statt 3. Oberrang. Om nog maar te zwijgen van: Wir leben nicht vom Fussball, wir leben für den Fussball! Hiér wordt het voetbal nog écht ouderwets geleefd en beleefd, als ik de leuzen mag geloven.
De oude hoofdtribune is een pareltje voor romantici. Het ding heeft wel wat weg van de hoofdtribune van Lok Leipzig. Met inbegrip van de geelblauwe (die van Victoria) kleuren. De Hamburgse variant is alleen wat kleiner. Al maakt dat de houten dakconstructie en de steunbalken er niet minder stijlvol om. Ondanks alle nostalgie valt de nieuwe tijd in Stadion Hoheluft niet tegen te houden. Op een enorm tv-scherm in de vrij toegankelijke VIP-ruimte vang ik flitsen op van hoe het ‘grote’ Hamburger SV op dat moment aan het voetballen is. Live vanuit Karlsruhe.
Misschien wel mede doordat HSV 1 gelijktijdig aantreedt komt er niet al te veel publiek af op de Hamburgse tweestrijd tussen de Zweitvertretung van de Renomierclub en de Stadtteilverein van de Kreuzkirche. Met een mannetje of 200 houdt het wel op. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik wel waar krijg voor m’n 10 euro entreegeld. Wat ik te zien krijg is de moeite meer dan waard.
Op de tweede speeldag in de Regionalliga Nord krijgt HSV u21 een Teutoons tikkie. Voetballend doen de HSV-reserves niet eens zoveel onder voor hun counterparts. De zwartwitte straatvechters van Teutonia voetballen eenvoudigweg volwassener. Gehaaider vooral. Bij de rust staat ze al met 2-0 voor. In de tweede helft komt daar nog een derde doelpunt bij.
Beide trainers liggen veelvuldig met elkaar in de clinch. Vanachter het hekje achter de dug-outs sta ik er bovenop. Het is hoogst vermakelijk. Met name de pseudo-Jürgen Klopp van HSV is een enorme zenuwlijer. Constant schreeuwen. Overal commentaar op geven. De papagaaien die hem assisteren doen qua gezeur weinig voor hun chef onder. Tot vervelens toe. Stelletje engnekken. Bah!
De verzorgster van Teutonia komt daarentegen heel wat beter voor de dag. Een bijzonder prettige verschijning in haar nauwsluitende zwarte legging, deze blonde deze jongedame. Ondanks dat het er bij tijd en wijle behoorlijk pittig aan toegaat hoeft ze helaas slechts twee keer met haar waterzak het veld in. Een genot voor het oog. Gracieus als een hinde beweegt zij zich voort in de richting van de geblesseerden. Zoveel sierlijkheid verwacht je niet in de Regionalliga…
Even snel als ik er gekomen ben, laat ik Stadion Hoheluft na afloop ook weer achter me. Vanwege een afsluitende Pride-activiteit moet de buschauffeur omrijden. Vanuit het raam zie ik een groepje motorrijders met regenboogvlaggen voorbij brommen. Om dat handjevol Hells Angels van de LHTBQ+-community vrije doortocht te verlenden dwingen de begeleidende politie-motards het overige verkeer in de Hamburgse binnenstad kort tot stilstand. Terug op het Hauptbahnhof moet ik daarom even een kort sprintje inzetten om de al gereedstaande trein van 16.37 uur naar Bremen te halen.
Volgend weekend weer én meer…