
Achter de bal aan (99/1): Ingolstadt
Maandag 1 juli 2024
Het is wel een behoorlijke omweg om via Munchen de finale van EURO2024 in Berlijn te moeten bereiken. Via Leipzig of Dusseldorf zou de weg een stuk korter geweest zijn. Maar ja, de heren vedetten van Oranje kwamen zoals bekend niet verder dan de derde plaats in Groep D. Vandaar dat ik 36 jaar nadat ik in het Olympiastadion getuige ben geweest van hoe Nederland Europees kampioen werd weer naar Munchen ga.
Na vier dagen in de Heimat gaat het vandaag de grens alweer over. Een kaartje voor het geval het Nederlands elftal de achtste finale zou bereiken, had ik al toegewezen gekregen. Om dinsdagavond ook daadwerkelijk in de Allianz Arena tegen Roemenie op de tribune te zitten, moest ik vrijdag alleen een door de KNVB gemailde link activeren. Fluitje van een cent. Zondag zat mijn digitale ticket in de EURO2024 ticket-app.
Het wordt weer eens zo’n (reis)dag waarop ik m’n eigen verstandelijke vermogens openlijk in twijfel trek. Bijna 700 kilometer in de auto zitten voor zoiets banaals als een voetbalwedstrijdje. Echt, ik lijk wel niet wijs. Ik vrees dat ik het nooit zal afleren. Het bloed blijft kruipen waar het niet gaan kan. En dan hoef ik nota te bene niet eens zelf te rijden. Erik zit de 670 kilometer tot aan Ingolstadt, onze verblijfplaats gedurende deze trip, achter het stuur.
Het wordt me het ritje wel… Het begint al met de aangekondigde grenscontroles. Omdat op de radio wordt gewaarschuwd voor een wachttijd van 38 minuten op de A12 omzeilen we dat door van Doetinchem via allerlei binnenwegen naar Emmerich te rijden. Bij de verkeersinformatie op de WDR hebben ze het dan al over een uur vertraging waarmee automobilisten rekening moeten houden die via Grenzstelle Zevenaar Duitsland binnen willen rijden.
Dat ongemak valt volledig in het niet bij de files tot aan Koln. Op de A3 tussen Mettmann (bij Dusseldorf) en Solingen wordt aan de weg gewerkt. Er is slechts een rijstrook beschikbaar. Alles loopt vast. Meer dan 10 kilometer file. Ga er maar voor zitten. Een Verspatung van 45 minuten tot een uur! Eriks routeplanner plant weliswaar een andere route, maar datzelfde advies gevende navigatieapparaten van honderden medeweggebruikers. Erg veel beweging zit en komt er niet in. Op de fiets waren we waarschijnlijk sneller vooruitgekomen.
Pas om kwart voor twee rijden we in Leverkusen langs de BayArena. Meer dan drie uur na vertrek uit Apeldoorn! Onder normale omstandigheden leg je die afstand in anderhalf uur af. De resterende 480 kilometer hebben we gelukkig minder te stellen met allerlei Baustellen. Na Frankfurt lasten we even een korte eetpauze in. Kort na zeven uur bereiken we Ingolstadt. Net op tijd om live mee te krijgen hoe Frankrijk de Rode Duivels naar huis stuurt. Portugal tegen Slovenie, de twee achtste finalewedstrijd van vandaag, kan ik zelfs in het geheel op televisie bekijken.
Morgen geht’s weiter nach Munchen! Al bij voorbaat een sentimental journey. Ik zie nog zo voor me hoe Franz Beckenbauer op die 25e juni van het onvergetelijke jaar 1988 zich na afloop van de door Nederland met 2-0 gewonnen EK-finale tegen de Sovjets bij het Olympiastadion een weg moest banen door een horde uitgelaten Nederlandse supporters. Vier dagen nadat Oranje zijn Mannschaft uit de toernooi had geknikkerd, zongen ze (we…) der Kaiser uit volle borst toe. “Der Franz wird arbeitslos.” De ‘echte’ finale in 1988 was namelijk die halve finale in Hamburg, zoals iedereen die er destijds bij was weet.