Bij de aftrap van het seizoen in de lagere klassen van het amateurvoetbal hebben de verzorgers van de diverse clubs de handen letterlijk en figuurlijk meer dan vol. Het gaat wat ver om van een uitstervend ras te spreken, toch kost het Apeldoornse verenigingen tegenwoordig steeds meer moeite om gediplomeerde vakkrachten te vinden die tegen een geringe vergoeding sporters willen oplappen.
Martijn de Kruif (45) en Jos Derksen (66) kunnen erover meepraten. De verzorgers van respectievelijk Albatross en AGOVV krijgen met zekere regelmaat het verzoek of zij ook bij andere clubs willen bijspringen. Bekwame verzorgers en sportmasseurs lijken anno 2024 bijna even schaars als trefzekere spitsen. De vraag overstijgt het aanbod. “Het is lastig om mensen te vinden”, weet De Kruif. “Apeldoorn heeft zoveel clubs. Iedereen vist in dezelfde vijver”, vult zijn collega hem aan.
Het duo leerde elkaar ooit kennen tijdens een cursus sportmassage. “Sindsdien zijn we samen van opleiding naar opleiding gelopen. We zijn ook ooit samen bij Victoria Boys begonnen”, wijst Derksen op zijn hechte band met de verzorger van Albatross. “We zijn al jarenlang bevriend. Als ik eens verhinderd ben, valt Jos voor mij in bij Albatross. En ik heb hem weleens vervangen bij AGOVV. Vorig jaar ben ik ook een aantal keren met WSV mee geweest”, verklaart De Kruif hoe verzorgers af en toe hun werkterrein verleggen om andere verenigingen uit de brand te helpen.
Voor zowel Derksen als De Kruif is het een roeping wat zij doen. “Voor het geld moet je dit niet doen. Wel geeft het enorm veel voldoening om voetballers of andere sporters te helpen”, aldus De Kruif, die in het dagelijks leven werkzaam is als functioneel beheerder bij verzekeraar Achmea. Derksen stelt dat zijn inspanningen hem vooral rijk aan ervaringen maakt “Dit kost geld. Je moet het vooral leuk vinden om te doen. Ik ben er ooit aan begonnen omdat ik meer wilde weten over hoe je omgaat met het ‘apparaat’, zoals wij het lichaam noemen.”
Hij benadrukt dat hun betrokkenheid verder gaat dan het losgooien van de spieren, intapen en in de weekenden tijdens wedstrijden met een waterzak het veld inrennen voor het behandelen van blessures. Derksen en De Kruif fungeren ook als praatpaal en vertrouwenspersoon van degenen die ze op hun massagetafels krijgen. “Je bent toch één op één. Je gaat dan eens doorpraten en vragen hoe het met iemand gaat op z’n werk”, weet De Kruif uit ervaring dat kwetsuren niet per definitie altijd fysieke oorzaken kennen. Ook behandelt niet iedereen zijn eigen lichaam met evenveel zorg, ondervindt hij regelmatig. “De kantoorruggetjes pik je er zo tussenuit. Die zijn zo stijf als een plank”, lacht hij
Bij de vierdeklasser uit Ugchelen verkeert De Kruif in de bevoorrechte positie dat hij met Marianne Gosens iemand aan zijn zijde heeft met wie hij het werk kan verdelen. Een behoorlijke luxe in vergelijking met menig andere club. In tegenstelling tot veel leeftijdgenoten is de 22-jarige CALO-studente bereid om in zichzelf te investeren. “Dit is voor mij een bijbaan in mijn vrije tijd. In de praktijk leer je altijd meer. Van ‘Kruif’ heb ik veel opgestoken”, vertelt zij hoe ze in de voetsporen treedt van haar moeder.
“Mijn moeder is verzorgster het Dames 1-team van Dynamo. Al is het werken met mannen toch wel anders dan met vrouwen. Bij vrouwen ben je meer een therapeut, bij mannen is het lachen, gieren, brullen”, geeft de vrouwelijke helft van het verzorgersduo aan dat ze zich prima thuis voelt bij Albatross.
Het heeft Jos Derksen nooit moeite gekost om zichzelf weg te cijferen. “Ik ben sowieso een sportdier. Op een gegeven moment word je wel een deel van het meubilair. Je bent als eerste bij de training en gaat als laatste weer weg. Ik zit nu voor het tiende jaar bij AGOVV. Dit wordt mijn laatste jaar. In februari word ik 67, dan word ik pensionado. Al wil dat zeker niet zeggen dat ik dan helemaal niets meer doe. Ik sta voor alles open. Zo heeft CSV Apeldoorn al een paar keer gebeld.”
De Stentor woensdag 25 september 2024/Foto Maarten Sprangh