Achter de bal aan (112/2): Zagreb
Zondag 17 november 2024
Het kost het nodige gepuzzel om een aanvaardbaar reisschema in elkaar te draaien om het Nederlands elftal te kunnen volgen naar Bosnië en Herzegovina. Uiteindelijk ben ik er in geslaagd. Met als eerste etappe vandaag een vlucht met mijn vrienden van Ryanair naar Zagreb. En dan morgen met de bus verder naar Sarajevo.
Dit allemaal na een tamelijk drukke zaterdag. ’s Middags ben ik eerst voor De Stentor naar de altijd beladen derby van Apeldoorn-Zuid geweest: Apeldoornse Boys tegen Alexandria. Daarna meteen door naar Nederland – Hongarije in de ArenA. Tegen half 1 vannacht was ik weer thuis. Zeveneenhalf uur later zit ik alweer in de auto naar Weeze, vanwaar ik naar de Kroatische hoofdstad vlieg. Als tussenstop op weg naar Bosnië, waar Oranje dinsdag haar laatste groepswedstrijd voor de Nations League afwerkt.
Na de zege op de Hongaren is Nederland al verzekerd van een kwartfinaleplaats. Behalve de sportieve eer staat er overmorgen dus niets meer op het spel in Zenica. Behalve dan dat ik Bosnië en Herzegovina kan afvinken als 45e land waar ik een voetbalwedstrijd bijwoon. De wedstrijd van gisteravond lag in de beginfase geruime tijd stil nadat een Hongaars staflid onwel was geworden. Paniek alom. Gelukkig liep het voor de man in kwestie goed af.
Na de misselijkmakende gebeurtenissen van anderhalve week eerder rond Ajax – Maccabi Tel Aviv, hebben vredelievende demonstranten met gezichtsbedekking ditmaal voor zover ik weet in het centrum van Amsterdam geen loslopende Hongaren tot goulash getrapt. Met een minister-president die niet kan rekenen op de goedkeuring van wereldverbeteraars uit de polder, konden argeloze Magyaren maar beter op hun hoede zijn. Al schat ik in dat de harde kern van demonstrerend Nederland gisteren waarschijnlijk te druk was om onder het mom van hun heilige demonstratierecht de openbare orde te verstoren bij Sinterklaasintochten her en der in het land. Na zijn knecht ligt de goedheiligman zelf nu ook al onder vuur bij mafklappers die andersgestemden zo nodig ongevraagd willen opvoeden.
Op Flughafen Niederrhein blijf ik van dat soort freaks bespaard. Er hebben zich op deze grauwe zondag geen klimaatactivisten aan de landingsbaan vastgeplakt. Met slechts een handjevol vluchten dat vandaag vanaf het kleine vliegveldje vertrekt loont dat de moeite niet. Voor mijzelf is het alweer een poosje geleden dat ik voor het laatst vanuit Weeze ben gevlogen. Dat dateert alweer uit de periode v.c., voor corona.
Wanneer ik gewild had, had ik ook (met overstap) meteen naar Bosnië en niet te vergeten Herzegovina kunnen vliegen. Met Schiphol, Charleroi of Köln-Bonn als vertrekpunt. Een andere optie was geweest om met Wizzair via Belgrado te reizen. Dat had zowel vanaf Eindhoven als Gelsenkirchen-Oost gekund. Ik heb bewust gekozen voor de route via Zagreb. Zowel qua reistijden als voor de portemonnee is dat by far het meest aantrekkelijke, c.q. voordeligst. Door vanaf Weeze te vertrekken heb ik afgelopen nacht tenminste ook nog een aantal uren slapen. Dat had er bij die andere reisopties weleens bij in kunnen schieten.
De oorspronkelijke vertrektijd loopt weliswaar met 25 minuten uit – naar 12.55 uur -, maar dat is eigenlijk het enige op- of aanmerkingspunt. Misschien dat het te maken heeft met dat de vlucht is operated by Lauda Air in plaats van Ryanair zelf, dat de reis zonder turbulente voorvallen verloopt. Al moet ik zeggen dat ik eigenlijk zelden slechte ervaringen heb gehad met de vaak zo bekritiseerde Ierse prijsvechter. What you pay is what you get… De piloot stuurt zijn nagenoeg volle Airbus A320 wel net op tijd het luchtruim in, want de donkere wolken boven Weeze beloven weinig goeds.
Wanneer we een uur en 23 minuten later landen op het Franjo Tudman-vliegveld, is het daar een beetje mistig. Die mist was ook de reden dat het vliegtuig in Weeze – dat voordien ook al uit Zagreb kwam – vertraging had bij aankomst.
Aan paspoorten controleren doen ze niet in Kroatie. Ik kan zo doorlopen en in een al gereedstaande shuttle bus naar de city stappen. Een enkeltje naar het Autobusni Kolodvor van Zagreb, het centrale busstation, kost 8 euro. Toen ik 2018 voor de eerste keer in de Kroatische hoofdstad was, hadden de Kroaten de kuna nog als nationale munteenheid. Bij die trip stegen de temperaturen ook tot om en nabij de 35 graden. Vandaag ligt dat een graadje of 30 lager.
De ruim 400 kilometer naar Sarajevo leg ik morgen per bus af. Diarmuid, Oranje’s trouwste fan uit Ierland, is daar vanmiddag al aangekomen. Het is er koud, appt hij me. De clubfotograaf van Go Ahead Eagles, normaal ook altijd van de partij, laat het ditmaal afweten. Van hem ontvang ik een foto uit Japan. Ook niet verkeerd.