WKA Alexandria blijft ook na de met ?-? gewonnen derby bij Apeldoornse Boys het enige standaardteam uit Apeldoorn dat tot dusverre al z’n competitieduels winnend afsloot. Tot volle tevredenheid uiteraard van Johan Masselink. “Maar met zeven wedstrijden ben je er nog lang niet”, trapt de debuterende hoofdtrainer tegelijkertijd op de rem.
Op de dag af tien jaar eerder zag de voetbalwereld van de trainer van de koploper van de vijfde klasse C er een stuk minder rooskleurig uit. In een turbulent verlopen clash met Helios ging de toenmalige aanvoerder WSV iets te nadrukkelijk voorop in de strijd. Stom, oordeelt de inmiddels 34-jarige Apeldoorner over de karatetrap die hem een schorsing van drie jaar opleverde. “Op dat moment was ik wild en onbesuisd. Ik wilde er juist een stokje voor steken, maar dat deed ik op een verkeerde manier”, klinkt het schuldbewust.
Nou is het uit de sloot halen van ouwe koeien meestal niet zo relevant, in het geval van Masselink betekende zijn straf indirect wel de start van een nieuw voetbalhoofdstuk. Toen Danny Dassen, destijds trainer van Apeldoornse Boys hem na afloop van de schorsing belde, kwam van het een het ander. Aanvankelijk trok Masselink zelf z’n kicksen weer aan, later kreeg hij een staffunctie.
“Ik heb die drie jaar uitgezeten, ben helemaal niet met voetbal bezig geweest. Ik mocht niets. Ik heb veel gegeten. Ik woog 78 kilo toen ik stopte, toen ik weer begon 115! Ik heb de snackbar goed gespekt. Voetballend kon ik het nog prima aan. Conditioneel liep ik enorm achter. Ik was 30 kilo te zwaar. Ik kwam niet meer vooruit. Na anderhalf jaar scheurde ik bovendien m’n voorste kruisband. Daarop besloot ik om dat papiertje te halen. Dat deed ik samen met Hakan Soykan. Apeldoornse Boys bood het ons aan. Ik ben toen met Hakan begonnen bij de onder 14. Jeugd is leuk. Toch train ik liever oudere jongens. Ik trek vaak en snel m’n mond open als er wat is. Bij kinderen kan dat niet.”
Dassen haalde hem als assistent bij het eerste elftal. Die functie behield hij bij de komst van diens opvolger Stephan Quack. “Met Stephan en Erkan Silay klikte het meteen. Na twee jaar kreeg Stephan te horen dat Apeldoornse Boys verder wilde met een andere trainer. Dat was in januari. We hadden net een periodetitel gepakt. Als we dat nieuws niet hadden gehad, dan waren we kampioen geworden. Nu zakte het als een kaartenhuis in elkaar. We grepen overal naast”, kijkt de toenmalige assistent terug op het moment waarop Quack met een groot deel van zijn selectie naar Alexandria verkaste.
Masselink zelf ging er in eerste instantie vanuit op Malkenschoten te blijven en de opengevallen trainerspositie van invulling te voorzien. “Ik wilde het daar overnemen. Toen werd mij opeens verteld dat ik mocht mee solliciteren. Terwijl mij iets was beloofd. Daarom ben ik meegegaan naar Alexandria. Stephan had die jongens van Apeldoornse Boys eerst al naar Apeldoornse Boys gehaald. Die nam hij mee hier naartoe. We zijn er blanco ingestapt. Dat we kampioen zouden worden, was een foute uitspraak van Stephan. Al hadden we er wel het team voor”, constateert hij dat Alexandria de redelijk hooggespannen verwachtingen afgelopen jaar niet waarmaakte.
Sinds het ook voor hem enigszins verrassende vertrek van Quack draagt Masselink nu zelf de eindverantwoording. “Het was voor ons allebei de ambitie om dit vier of vijf jaar samen te doen. Stephan kreeg echter ander werk en had het thuis ook druk. Voor mij is dit een mooie opstap als hoofdtrainer. Het bestuur geeft mij de tijd en ruimte om er wat van te maken. Je zult mij niets horen zeggen over een kampioenschap. Pakken we een prijs, dan is dat mooi meegenomen. Laten we het eerst maar op die vijfde klasse houden. We zien wel waar het schip strandt”, laat de trainer er zich door niets en niemand van weerhouden om op de ingeslagen weg verder te gaan.
De Stentor maandag 18 november 2024