Achter de bal aan (30/2): Perth (Schotland)
17 mei 2017
Uit Motherwell wegkomen gaat gemakkelijker dan er te komen. Treinen naar Glasgow rijden met een grote frequentie. Ik overweeg eerst nog eventjes een tussenstop in te lasten in Dalmarnock en een kijkje te gaan nemen op Celtic Park, maar uitgerekend daar stopt de trein waarin ik zit niet. In plaats daarvan neem ik na aankomst op Glasgow Central een kijkje in een Celtic fanshop op Argyle Street. Het is in 2017 exact een halve eeuw geleden dat de The Lisbon Lions als eerste Britse club ooit de Europa Cup voor landskampioenen wonnen. De tekst Live the legend staat in koeienletters op de voorruit. Zó groot dat ook supporters van de protestantse rivaal er niet ongezien voorbij kunnen lopen. Laat dat maar aan die katholieken over om de aandacht te trekken…
Vanaf Queen Street gaat de reis verder naar Perth. Onbewust moet ik daarbij denken aan die knaap uit Vaassen die onlangs in Sydney in Canada terechtkwam. Hoe simpel kan iemand zijn? Een soortgelijke stommiteit overkomt mij niet. Ik raak niet verzeild Down Under. Ik stap even na half een uit in het goede Perth, het Schotse Perth. Bij het uitstappen wijst de stationsomroeper op de overstapmogelijkheden naar Inverness. Nee, dat ligt niet in Australië. De Highlands groeten u! Flyers van excursies naar Loch Ness maken aan alle onzekerheid helemaal een eind. Schotser dan Schots. Bij zulke monsters verbleekt elke Australische kangoeroe.
De stadsplattegronden die iedere bezoeker kan meenemen, laten niets aan duidelijkheid te wensen over. Kleine stad, grote personality staat erop vermeld. Ik tref het. Het Perth Festival of the Arts houdt de stad tot en met 27 mei in z’n greep. Jammer dat ik slechts een dag blijf… De kunstenmakers en artiesten komen waarschijnlijk pas later. Erg druk is het namelijk niet in het oude stadscentrum. Op de High Street, zoals de voornaamste winkelstraat ter plaatse heet, moet ik nog net geen zoekacties beginnen naar shoppers. Zelden zo’n rustige binnenstad meegemaakt. Met een inwonertal van nauwelijks 50.000 is het natuurlijk ook niet bepaald dringen geblazen aan de oevers van de Tay.
Dat blijkt enkele uren later wel Mc Diarmid Park. Als ik wil, kan ik elke toeschouwer bij het onderonsje met Hearts persoonlijk de hand schudden. Met een duizendje of drie houdt het wel op. Het stadion van de Pride of Perthshire, zoals St. Johnstone FC zichzelf graag afficheert, ligt trouwens een behoorlijk eindje van het stadscentrum af. Vanaf Mill Street is het stadion bereikbaar met de lijnen 1 of 2 van Stagecoach. Na zes uur ‘s avonds rijdt er slechts één keer in het half uur een bus. Enig geduld is zodoende gevraagd. Aan speciale voetbalbussen doen ze niet in Perth. Wat gezien de lage toeschouwersaantallen niet geheel onbegrijpelijk is. Niet rendabel.
Het is ouderwets betalen aan de turnstile. Voor de 23 Pond die ik neertel krijg ik geen kaartje! Zelfs programmaboekjes zijn hard to get. Zo bar heb ik het niet eerder meegemaakt in Groot-Brittannië. Pas bij het derde verkooppunt zijn de official matchday programmes niét uitverkocht! Met het stadionnetje op zich is niets mis. Het ziet er netjes uit. De Ormond Stand blijft helemaal leeg. Op de tegenovergelegen North Stand, de tribune achter de andere goal, hebben zich – ik schat – twee- tot driehonderd fans uit Edinburgh verzameld. Hún hart klopt voor Midlothian. Al blijven ze de hele avond vooral erg stil. Zeker twee derde van Mc Diarmid Park blijft leeg. Of, zoals een vermaard Nederlands voetbalfilosoof het zo mooi kan uitdrukken: zo’n achtduizend fans hebben zich als stoeltje verkleedt…
De als vierde in het Ladbrokes Premiership geklasseerde thuisploeg gaat in juli zowaar de voorronde van de Europa League in! Al raak ik evenals 24 uur eerder op Fir Park in Motherwell opnieuw niet onder de indruk van het gebodene. The Saints winnen met 1-0, maar daarmee heb ik verder alles meteen wel gezegd. De naam St. Johnstone verwijst naar de in city gelegen kerk van St John the baptist: Johannes de doper. Of de spelers soms met z’n allen aan de dope zitten, kan ik niet beoordelen. Ze leveren wél het bewijs dat het met de kwaliteit in onze eigen Nederlandse eredivisie best wel meevalt.
Voor spektakel kan iemand misschien toch beter naar Perth in Australië gaan. Aussie rules. De West Coast Eagles. Daar klappen ze er in elk geval nóg meer op!