Een meer patserige club dan Real Madrid bestaat er niet. De ‘Koninklijke’ bewijst voortdurend hoe moeilijk het is om na zóveel successen met beide beentjes op de grond te blijven staan. Wie zichzelf bestempelt als Galácticto, buitenaards, heeft het wel erg hoog in de bol.
Al die hete lucht maakt een visite aan het estadio Santiago Bernabéu nochtans niet minder indrukwekkend. Een hoogtepunt, zonder meer. Zeker wanneer je een wedstrijd mag bekijken vanaf het 4to Anfiteatro op de Fondo Sur. De vierde ring! Helemaal bovenin! Alleen de klim naar m’n plekje neemt al bijna een kwartier tijd in beslag. 162 traptreden moet ik overwinnen…
Vanaf zo’n hoogte is het overzicht magnifiek. De poppetjes in de diepte lijken klein. Maar dat is maar hoe je er naar kijkt. Een beetje kenner herkent die van Real vanaf elke afstand. 2004 of 2016, het maakt nauwelijks verschil. Sterren stralen altijd en overal. Alleen het beste van het beste is goed genoeg in Bernabéu. Aldus mag ik me op die bewuste zaterdagavond, twaalf jaar geleden, vergapen aan Iker Casillas, Roberto Carlos, Beckham, Figo, Raúl. Zidane moet vanwege een blessure verstek laten gaan. Maar Ronaldo is wel fit. De enige. De echte. Die dikke. De voormalige PSV’er. De Braziliaan.
Real Madrid verslaat het Villarreal van Riquelme met 2-1. Ronaldo scoort de winnende goal.
24 januari 2004 Real Madrid – Villarreal CF
I was there…