Vandaag 14 jaar geleden
Bayer 04 Leverkusen behoort tot de categorie clubs waar veel voetbalromantici vaak misprijzend de neus voor ophalen. Werksklub. Overeind gehouden door een machtig concern. Het bedrijfselftal van de producent in aspirientjes roept bij menigeen hoofdpijngevoelens op.
Zelf vind ik dat soort sentimenten nogal overtrokken. Bayer 04 Leverkusen is dan misschien wel een gemaakte club, ik neem mijn petje af voor wat er met steun van de farmaceutische reus is neergezet. Bayer-haters kunnen moeilijk beweren dat de dikbuikige manager Rainer Calmund, die de voetbaltak van Bayer aan het einde van de vorige eeuw gewichtig maakt in de Bundesliga, en de huidige Sportdirektor Rudi Völler slecht werk leveren.
In de loop der jaren heb ik op de Autobahn A3 talrijke keren de afslag LEV-Opladen genomen. Toen ik er in 1987 voor het eerst das Rheinische Derby tegen de Karnavalsverein aus Kölle bijwoonde, gebeurde dat in een aftands stadionnetje, vernoemd naar een zekere meneer Haberland. Vergelijk je dat met de huidige BayArena, dan besef je dat de verantwoordelijken van club en moederbedrijf sindsdien niet bepaald stil hebben gezeten.
Maar hoezeer ze zich ook inspannen, qua supportersschare zal Bayer04 Leverkusen zich nooit met de Duitse top kunnen meten. De keren dat ik mijn königsblaue helden bij uitwedstrijden in Leverkusen aan het werk zie, heeft dat veel weg van een thuiswedstrijd. Veel Gelsenkirchse overwinningen aanschouw ik er niet, op de tribunes behoudt Schalke 04 standaard de overhand
Schalkes 1-0 overwinning op 6 februari 2002 is niet alleen daarom speciaal. Iets meer dan drie maanden later staat Bayer Leverkusen in Glasgow in de finale van de Champions League tegen Real Madrid. Enkel een wereldgoal van Zidane verhindert dat de Werkself zich tot beste club van Europa mag kronen. Ballack & Co grijpen dat jaar trouwens overal naast.
6 februari 2002 Bayer Leverkusen – Schalke 04
I was there…