Vandaag 15 jaar geleden
Mijn eerste keer Camp Nou zal ik niet zo gauw vergeten. Een hoogtepunt. In meerdere opzichten. Ik bemachtig een kaartje voor de derde ring achter het Gol Sud. Bovenin in de nok van het stadion. Daar zit ik althans wanneer er wordt afgetrapt. Het einde van de wedstrijd tegen Real Zaragoza beleef ik daarentegen ergens op de eretribune, twee verdiepingen lager.
Het zwerven door stadions zit me in het bloed. Het is een beetje een sport. Zelfs tegenwoordig nog, op gevorderde leeftijd. Controles omzeilen. Toegang krijgen tot duurdere tribunegedeelten. Zeker in Spanje lukt zoiets met de juiste tactiek vrij eenvoudig. Het mooie van die Spaanse stadions is dat je overal zo naar binnen glipt. Van zeurderige stewards of suppoosten zoals in Nederland of Duitsland heb je nauwelijks last. Wanneer je je kaartje bij de toegangspoort hebt laten afscheuren (of scannen, zoals tegenwoordig gebeurt), kan je meestal gaan en staan waar je wilt. Een kwestie van doorlopen. En op de spaarzame momenten waarop iemand je aanspreekt, gewoon de domme toerist uithangen…
Voor 5000 peseta’s krijg ik waar voor mijn geld. Na ’s middags al vier keer te hebben gejuicht bij de Barcelonese derby CE L’Hospitalet tegen CE Sabadell (3-1), krijg ik ’s avonds in Camp Nou een toegift van liefst acht doelpunten. 4-4 eindigt het spektakel. Tot drie keer toe moet een oranjegetint Barcelona een achterstand ongedaan maken. Marc Overmars en Patrick Kluivert (twee keer) scoren voor de Catalanen. Rivaldo, met afstand de slechtste speler aan Catalaanse kant, maakt in de laatste minuut gelijk en voorkomt daarmee een nederlaag. Ook Frank de Boer, Michael Reiziger en Philip Cocu zijn in het azulgrana van de partij. Guardiola draagt de aanvoerdersband.
14 april 2001 FC Barcelona – Real Zaragoza 4-4
I was there…