Vandaag 14 jaar geleden
Feyenoord speelt in 2002 de finale van de UEFA Cup in eigen Kuip. Gezien de verdeling van de kaarten wordt het geen thuiswedstrijd. Beide finalisten krijgen evenveel tickets toegewezen. Een aanzienlijk deel van het Legioen pist zodoende naast de pot. Ik slaag er wél in kaarten te bemachtigen. Via de KNVB. Vier zelfs. Als ik had gewild, had ik een leuk handeltje kunnen drijven. Kassa!
De moord op Pim Fortuyn, twee dagen eerder, werpt vooraf een schaduw over de wedstrijd. Er is zelfs sprake van dat de finale niet doorgaat. Toch wordt er op 8 mei ‘gewoon’ afgetrapt in het Feyenoordstadion. Ik zie de eindstrijd van vlak achter de dug-out van Borussia Dortmund. Voor mijn ogen voltrekt zich een stukje Nederlandse voetbalgeschiedenis. Het is ook wel humoristisch hoe een aantal van de Duitse bankzitters gaandeweg de wedstrijd gaat reageren op wat ze allemaal naar hun hoofd geslingerd krijgen.
Pierre van Hooijdonk (2) en Jon Dahl Tomasson schieten de Rotterdammers naar een historische 3-2 overwinning. Jürgen Kohler krijgt al in de eerste helft rood. Der Bee-Vau-Bee krijgt zoals zo vaak een penalty cadeau. Stelletje tuimelaars. Het mag voor de verandering eens niet baten. Na 90 zinderende minuten mag Paul Bosvelt de cup omhoog houden. De Kuip ontploft. De stakkers in het geel en zwart uit de buurt van Lüdenscheid druipen af.
Het is in één woord fantastisch mee te mogen maken hoe een Nederlandse club een Europa Cup wint. Dat gebeurt misschien wel nooit meer. De nederlaag van Borussia Dortmund vind ik nog véél mooier. Als Schalke-supporter juich ik elke nederlaag van die schwarzgelben van harte toe. Het kan me niet vaak genoeg gebeuren. Gevoelsmatig is dit misschien wel de allermooiste. Geen beter vermaak immers dan leedvermaak.
8 mei 2002 Feyenoord – Borussia Dortmund (finale UEFA Cup)
I was there…
Hoe vaak ben je hiervan klaargekomen?
we weten je te vinden.
die sud curve.