Vandaag 34 jaar geleden
Het bijwonen van een Europa Cup-finale is een onvergetelijke belevenis, maar op de een of andere manier staat me 34 jaar later niet meer zo heel veel op het netvlies geprint van de kraker Bayern München tegen Aston Villa. Iets dat weleens ‘de Engelse ziekte’ is genoemd waart in die periode rond door Europese voetbalstadions, voor zover ik me kan herinneren verloopt de avond in Rotterdam betrekkelijk rustig.
Zelfs hoe ik in 1982 aan het kaartje gekomen ben voor de ontknoping van het equivalent van de tegenwoordig de Champions League, weet ik niet meer. Toegangskaarten scoren gaat in 1982 niet zo moeilijk als vandaag de dag. Iemand hoeft drie decennia geleden geen ingewikkelde fratsen uit te halen op websites die dan nog uitgevonden moeten worden.
Voor welgeteld 20 gulden een finale bijwonen, is anno 2016 helemaal ondenkbaar. Dat is omgerekend naar hedendaagse wisselkoersen iets meer dan negen euro! De Kuip zit nota bene niet eens vol. Ook iets dat we ons nu niet meer kunnen voorstellen. Op Vak S sta ik tussen legionairs uit de Freistaat Bayern. Zij beleven in elk geval niet de meest plezierige avond uit hun supportersbestaan.
Bij dit soort gelegenheden worden vaak nieuwe helden geboren. Het wordt in het Feyenoordstadion niet de avond van Klaus Augenthaler, Paul Breitner, Dieter Hoeness of Karl-Heinz Rummenige, maar van wat betrekkelijke en vooral onverzettelijke nobodies uit Birmingham. De vanaf de bank geplukte keeper Nigel Spink, de behendige buitenspelers Garry Shaw en Tony Morley en bovenal de bonkige stormram Peter Withe, halverwege de tweede helft maker van de enige goal, eisen de hoofdrollen voor zich op. Villa zieht den Bayern die Lederhose aus!
26 mei 1982 Aston Villa – Bayern München (finale Europa Cup 1)
I was there…