Achter de bal aan (22): Malmö (Zweden)
5 september 2016
Meer dan 24 jaar na het EK voetbal van 1992 keer ik terug in Malmö. Ik heb er destijds de latere Europees kampioen Denemarken zien beginnen aan een onvervalst Sommermärchen, zoals dat op goed Duits heet. Als toeschouwer bij de wedstrijden tegen Engeland en Frankrijk beleef ik live mee hoe het Danish Dynamite op EURO92 gaandeweg een almaar explosievere lading krijgt. Vanaf het strand geplukt, linea recta naar de Europese titel.
De reis komt ditmaal op gang vanaf het vliegveld van Kopenhagen. Voor vijf tientjes heen en weer vliegen met Transavia. Voor zulke bedragen loont het zich om er eens tussenuit te knijpen. De trein levert elke reiziger desgewenst binnen een half uur vanuit Kastrup op het centraal station van Malmö af. Een retourtje kost 178 Deense Kronen, omgerekend bijna 24 euro. De onlangs verscherpte veiligheidscontroles zitten bij de prijs inbegrepen. Mooie bijkomstigheid is dat ik als bezitter van zo’n Öresundbillet bij aankomst tevens de hele dag gratis gebruik mag maken van het openbaar vervoer ter plaatse. Scheelt mooi 65 Kronen. Zweedse in dit geval. Ofwel zeven euro.
De Öresundbrug, die Denemarken tegenwoordig met Zweden verbindt, bestond in 1992 enkel op de tekentafel. Pas tussen 1995 en 1999 kreeg het zestien kilometer lange gevaarte over het Sont definitief vorm. Het treinstation van Malmö ken ik nauwelijks terug, het heeft in vergelijking met bijna een kwart eeuw geleden een grondige facelift ondergaan. Van Burger King of Subway was toen nog geen spoor aan het spoor. Whoppers of Chicken Teriyaki’s stonden niet op het menu. De bedrijvigheid van het EK had een andere smaak. Een ander gezicht. Minder klantvriendelijk. De stationshal lag in die junidagen van 1992 vol met ‘Brits vlees’. Volgers van het Engelse elftal. De gents gebruikten Malmö Centraal om te overnachten. Om hun roes uit te slapen. Of om uit te rusten tussen de rellen door die het toernooi overschaduwden. In willekeurige volgorde.
De tijd is niet ongemerkt aan Malmö voorbijgegaan, merk ik. Waren het bij die EK-eindronde voetbalsupporters die de stad kleur gaven. Anno 2016 biedt Malmö een andere aanblik. Meer exotisch. Oriëntaals. Laat ik het voor goede orde maar zo noemen. Liep ik in 1992 bijna zonder uitzondering dames met blond haar tegen het vaak bevallige lijf, vandaag de dag gaan opvallend veel vrouwen gesluierd over straat. Vrouwvolk uit overzeese Zweedse gebiedsdelen? De wereld wordt er allesbehalve mooier op. Het is hoe dan ook een behoorlijk verschil met die dronken Engelse hooligans van weleer.
Malmö stadion, waar ik in 1992 twee van de drie op het EK gespeelde duels meemaak, heeft de tand des tijds wonderwel doorstaan. Tot mijn niet geringe verbazing staat het nog fier overeind. Ik verkeerde in de veronderstelling dat het oude stadion van Malmö FF het met de grond gelijkgemaakt was na de bouw van het Swedbank stadion in 2009, het nieuwe home van Zlatan’s oude club. Niets is minder waar. Oud en nieuw staan aan de Eric Perssons Väg in het zuidelijk van het centrum gelegen stadionpark broederlijk naast elkaar. Zij aan zij.
Op 17 juni 1992 nam ik na de door Denemarken met 2-1 van Frankrijk gewonnen EK-groepswedstrijd afscheid van Malmö. Definitief, zo had ik het idee. Om dan 24 jaar en bijna drie maanden later in een nieuwe arena bij een EK-kwalficatieduel tussen Zweden o21 en de Spaanse leeftijdsgenoten (1-1) op een ouwe vertrouwde plek terug te keren, is wel een grappige gewaarwording. Het maakt wel duidelijk hoezeer het leven soms van toevalligheden aan elkaar hangt. Veel publiek komt er op deze maandagavond niet af op de belofteninterland, in navolging van het Malmö stadion kan ik wel mooi het Swedbank stadion afvinken.