Vandaag 22 jaar geleden
Iets minder dan twee maanden nadat ik in de Cotton Bowl in Dallas de uitschakeling meemaak van het Nederlands elftal in de kwartfinale van het WK tegen de latere wereldkampioen Brazilië, zet Oranje in Madurodam de eerste schreden op weg naar het EK 1996 in Engeland. Madurodam? Natuurlijk niet, zo voelt het althans wel een beetje voorafgaand aan de uitbeurt in Luxemburg.
Het betekent voor mij een primeur. Ik heb nooit eerder voet gezet in het Groothertogdom. Samen met De Kleef maak ik me derhalve op voor een dagje Luxemburg. Gezien de afstand rijden we op woensdagochtend heen en na afloop meteen terug naar huis. Nauwelijks 400 kilometer. Via Luik. Door de Ardennen.
Aangezien de op handen zijnde invasie van een Oranjelegioen de brave burgerij van Luxemburg kennelijk nerveus maakt, is vooraf sprake van verscherpte veiligheidsmaatregelen in de hoofdstad van het ministaatje. Waar zulke berichten altijd vandaan komen, is mij een volslagen raadsel. Pure sensatie. In Luxembourg-Ville zelf valt er weinig van te merken. We zoeken vergeefs naar wegversperringen en controlepunten van de Luxemburgse veldwachterij. De dag verloopt zonder noemenswaardige wanklank.
Het is 22 jaar geleden niet de vraag óf Nederland er in slaagt van de voetballende Luxemburgse bakkers, postbodes en bankbedienden te winnen, het gaat eerder om de hoogte van de score. We moeten ons in het knusse Josy Barthel stadionnetje, dat met 8.120 toeschouwers uit z’n voegen barst, tevreden stellen met 0-4.
7 september 1994 Luxemburg – Nederland
I was there…