Vandaag 12 jaar geleden
Bayern München werkt in het seizoen 2004-2005 voor het laatst z’n thuiswedstrijden in het Olympiastadion af. Samen met Huub en Tom ben ik van de partij bij het allerlaatste optreden van Schalke 04 in het stadion waar ik het Nederlands elftal op 25 juni 1988 Europees kampioen zag worden.
De vooraf bij Bayern bestelde kaarten zijn keurig op tijd in Apeldoorn aangekomen. Ik hoef alleen nog maar naar de Beierse hoofdstad te rijden. Maar dat kost op de dag van de wedstrijd de nodige moeite. Om zes uur ’s ochtends vertrekken we. De door oma met veel liefde gemaakte balletjes gehakt zijn al voor Köln verorberd. Op de bijna 600 kilometer die volgen schiet het niet bepaald op. Baustelle hier, file daar. Toch bereik ik ruim een uur voor de aftrap het Olympiapark. Omdat de overvolle parkeerterreinen rondom het stadion afgesloten zijn, volgt eerst een zoektocht naar een parkeerplaats. Ook dat valt niet mee. Zoals altijd wint de aanhouder. Uiteindelijk vind ik een plekje ergens in een woonwijk, niet al te ver lopen vanaf het stadion.
Het is weliswaar kantje boord, aber wir schaffen es. Om vijf voor half vier worden we gefouilleerd, op het moment dat het beginsignaal klinkt nemen we plaats op ons plekje in Blok F2 op de Nordkurve in het uitverkochte stadion. Meer dan 750 kilometer rijden en dan op de minuut precies op de plek van bestemming aankomen. Over timing gesproken.
De lange reis is de moeite meer dan waard. Schalke 04 besluit z’n laatste bezoek aan het Olympiastadion in gepaste stijl. In de 76e minuut kopt Gerald Asamoah de bal langs Oliver Kahn en stelt zo de 0-1 zege voor de bezoekers veilig. Na het laatste fluitsignaal barst een spontaan königsblaues oktoberfeestje los.
16 oktober 2004 Bayern München – Schalke 04
I was there…