Achter de bal aan (25): Stratford (United Kingdom)
7 maart 2017
Het begint lekker. Vertragingen en annuleringen verwacht je normaal gesproken pas op Engelse bodem. Volgens schema moet Vlucht FR9272 om tien voor acht koers zetten naar Engeland. Het mededelingenbord in de vertrekhal meldt dat het iets later wordt. Expected 11:05… Daar sta je dan, om zes uur ’s ochtends op Eindhoven Airport. Fijn dat Ryanair een uur later nog een sms’je stuurt over de vertraging van mijn vlucht naar London Stansted. Attent. Prima service.
Meer dan drie uur later dan gepland gaat het uiteindelijk alsnog de lucht in. Aan boord zeker 30 supporters van Bayern München. Op weg naar de Champions League return tegen Arsenal. Kat in het bakkie na de 5-1 zege in de eigen Allianz-Arena drie weken eerder. The Gunners tegen Bayern. Altijd een prachtig affiche. Zelf houd ik het bij de Premier League 2. Het London Stadium in plaats van het Emirates Stadium.
De eerste wedstrijd die ik ooit live in Engeland bijwoonde, was bij West Ham United. In Upton Park. In 1985. Bijna 32 jaar geleden. Op een vrijdagavond. Tegen Manchester United. Onvergetelijk. Nadien heb ik meerdere keren het genoegen gesmaakt om The Hammers op de Boleyn Ground, zoals de eigenlijke benaming luidt, spijkers met de koppen te zien slaan. In ben er in 1993 geweest kort na het overlijden van Bobby Moore. Alle hekken en poorten hingen vol met sjaals, vlaggen en bloemen als eerbetoon aan de man die in 1966 als aanvoerder van het Engelse elftal de World Cup in ontvangst mocht nemen. Indrukwekkend. Zoiets blijft je altijd bij.
West Hams voormalige stadion lag eigenlijk in East Ham. Zo’n ouderwetse volksbuurt. In het befaamde en beruchte Londense Eastend. Als fervent fan van de BBC-soap Eastenders voelde ik me er wel thuis. Tijdens mijn frequente voetbaltrips naar de Engelse hoofdstad vond ik in het verleden ook meermaals voordelig onderdak in de omgeving. In Barking. In het Formule 1-hotel waren de vensters standaard afgegrendeld. Om ongenode gasten buiten te houden. Niet de meest sjieke wijk in town. Multicultureel in de breedste zin van het woord. Hoe verder je met de District Line of de Hammersmith & City vanaf het centrum oostwaarts gaat, des te minder de hoeveelheid blanke passagiers.
Afgelopen zomer zei West Ham United na 112 jaar haar aloude thuisbasis definitief vaarwel. Sinds de verhuizing van East Ham naar Stratford, was ik nog niet in de gelegenheid geweest een wedstrijd in het voormalige Olympisch stadion te bezoeken. Om tickets op de kop te tikken voor Hammers games, is niet zo eenvoudig. Het zit elke wedstrijd vol. De club verkocht meer dan 50.000 seizoenkaarten. Er staan meer dan 30.000 mensen op een wachtlijst. En om me nou een poot uit te laten draaien door zo’n voetbalreisbureau, daar pas ik voor. Een doordeweekse thuiswedstrijd van West Hams U23 team in het London Stadium tegen de leeftijdgenoten van Stoke City biedt daarom uitkomst. Een buitenkansje dat ik niet kan laten liggen. Voor drie tientjes heen en terug vliegen. Zo is het nog eens te doen. Gewoon omdat het kan.
In het Queen Elizabeth Olympic Park stapt West Ham United definitief de eenentwintigste eeuw binnen. Vanwege de Olympische Spelen van 2012 werd in Stratford een compleet nieuw stadsdeel uit de grond gestampt. Bijna vijf jaar later zijn de werkzaamheden alles behalve afgerond. Er staat nog het nodige in de steigers. Enorme hijskranen en gehelmde bouwvakkers bepalen in maart 2017 nog altijd het straatbeeld. The future is closer than you think staat te lezen op schuttingen. Torenflats schieten als paddenstoelen uit de grond. The sky is the limit! Een enorm contrast met de smalle straatjes en de miniatuurwoninkjes rondom Upton Park en Green Street Market .
Een stadion met de omvang van het London Stadium versterkt in velerlei opzichten de concurrentiepositie van de bespeler. Nadat Usain Bolt er razendsnel met wat goud van doorging, is de capaciteit van de Olympische arena teruggebracht van 80.000 naar 54.000. West Ham United ondervindt er geen schade van. In vergelijking met de recettes die bijna 36.000 toeschouwers in het verouderde Upton Park in het laatje brachten, gaat de club er zeker niet op achteruit. Mee snoepen uit de prijzenpot van de Premier League legt clubs anno 2017 geen windeieren. Ook in dit geval is de sky the limit.
Zo doet een middenmoter West Ham United alles wat in haar macht ligt om in het spoor te blijven van de écht grote jongens. Het gaat vrolijk met de verzakelijking mee. Oude tradities gaan overboord, nieuwe geldbronnen worden aangeboord. Zoals bij zoveel clubs moest zelfs het clublogo er aan geloven. Omdat snelle marketingjongens het niet meer van deze tijd vonden, hebben ze het maar verneukt en in een moderner jasje gestoken.
Hoewel London Stadium nauwelijks vijf kilometer verwijderd ligt van de oude thuishaven, bedraagt de werkelijke afstand lichtjaren. Een wereld van verschil. Toegegeven, het ziet er allemaal bijzonder strak uit. Het zal de toeschouwers er ongetwijfeld aan weinig ontbreken. En nou kan ik een potje in de Premier League 2 tussen de reserveteams van West Ham en Stoke moeilijk als maatstaf nemen, maar de sfeer en het knusse van Upton Park komt in zo’n steriel bouwwerk als het London Stadium nooit meer terug. Nieuw, modern en geavanceerd hoeft niet altijd op alle vlakken een verbetering te betekenen.