Vandaag 24 jaar geleden
Bobby Moore is al bij leven een legende in Engeland. Het aanvoerderschap van het Engelse elftal dat in 1966 in eigen land wereldkampioen wordt maakt de verdediger van West Ham United onsterfelijk. Wanneer de 108-voudig international in 1993 op slechts 51-jarige leeftijd overlijdt aan de gevolgen van darmkanker, dompelt dit de hele natie in diepe rouw.
Ruim twee weken na zijn dood ben ik op Upton Park persoonlijke getuige van wat het heengaan van voetbalicoon Moore op zijn geboortegrond heeft los gemaakt. Ter nagedachtenis aan de voormalige captain van het nationale team hebben bewonderaars alle hekken en poorten rondom West Hams stadion vol gehangen met Moore-memorabilia. Sjaals, shirts, vlaggen, posters, bloemen. Je kunt het zo gek niet bedenken, of het hangt er wel. Het merendeel in het claret & blue van The Hammers, de club waar hij het grootste gedeelte van zijn profcarrière voor voetbalde. Kleuren van andere clubs ontbreken evenmin. Het geeft de grootsheid van Bobby Moore aan, zijn club overstijgende status.
Ook in de weken na zijn overleden stromen de mensen nog van heinde en verre naar Upton Park om hun held persoonlijk de laatste eer te bewijzen. Een uiterst indrukwekkend eerbetoon aan een groot voetballer die ook na zijn dood in de herinnering van elke Engelse voetballiefhebber zal blijven voortleven.
11 maart 1993 London