Vandaag 10 jaar geleden
Schalke 04 mag in het seizoen 2006-2007 lang hopen op z’n eerste Deutsche Meisterschaft sinds 1958. Uitgerekend in het hol van de leeuw, in wat in Gelsenkirchen alom bekend staat als die verbotene Stadt, kan op de voorlaatste speeldag van de Bundesliga de beslissing in de titelrace vallen. Die Vorentscheidung valt wel, het pakt helaas totaal verkeerd uit.
The odds lijken vantevoren gunstig te staan. Een nederlaag van concurrent VfB Stuttgart bij VfL Bochum. Een zege op die Zecken uit Dortmund. Klaar zijn kees en Kuranyi. Dan gaat de kampioensschaal naar Schalke.
Het loopt iets anders. Zoals het bij Schalke 04 meestal ietsjes anders loopt dan gehoopt en verwacht. Op het moment suprême laat Schalke het afweten. Op een manier zoals enkel Schalke dat kan. In de zoals gebruikelijk bijzonder vijandige omgeving zakt de titelkandidaat genadeloos door het ijs. De nog jonge Manuel Neuer en Mesut Özil en hun ploegmakkers zijn niet opgewassen tegen die Schwarzgelben. Ruim twintig kilometer verderop verslaat Stuttgart Bochum. Bye bye kampioensdroom. Zwaai maar dag met het handje naar die schaal.
Al die arme Feyenoord-supporters die denken dat ze weten wat lijden inhoudt, hebben weinig redenen tot klagen. Vergeleken bij bijna een halve eeuw königsblaues leed valt de pijn van onze Rotterdamse kameraden in het niet.
Op zo’n troosteloze dag als 12 mei 2007 is het niet zo vreemd dat menigeen z’n frustraties de vrije loop laat. Maar ach, zolang het zich beperkt tot iets onschuldigs als een omhooggestoken middelvinger naar die verfoeide gele muur, kan het weinig kwaad.
12 mei 2007 Dortmund