Vandaag 25 jaar geleden
Nederland tegen (West-)Duitsland. Bij alle burenruzies in de jaren tachtig en negentig gaat het er verhit aan toe. Zowel in als buiten de stadions gebeurt van alles. EURO92 in Zweden vormt daarop geen uitzondering. Göteborg beleeft een kwart eeuw geleden een dag die het niet gauw zal vergeten…
Ik verblijf tijdens het betreffende EK drie weken lang in Stenstorp, een boerengat zo’n 150 kilometer ten oosten van Göteborg. Vandaar reis ik op en neer naar de EK-duels. Elke speeldag zie ik een wedstrijd. Tien in totaal. EK’s tellen destijds slechts acht deelnemers, opgesplitst in twee poules van vier.
Voorafgaand aan de kraker tegen het verenigde Duitsland keer ik pas diep in de nacht (of heel vroeg in de ochtend…) uit Malmö terug van een bezoek aan Denemarken – Frankrijk. Omdat ik me verslaap, mis ik de trein vanuit Fallköping naar Göteborg. Ik ga daarom met de auto. Onderweg vang ik op de radio al allerlei onheilspellende berichten op over dat het helemaal uit de klauwen giert op Avenyn. Nou is m’n Zweeds niet je van het, maar het gaat alleen maar over Tyske Huliganer. Duitse hooligans zijn op de grootste winkelstraat van de hoofdstad van Västra Götalands Iän aan het rellen geslagen. Niet veel later kan ik ter plaatse de schade opnemen…
’s Avonds op het veld zijn de rollen duidelijk omgedraaid. In het Nya Ullevi worden de Duitsers opgejaagd. Oranje voetbalt bij vlagen geweldig. Eén van de beste wedstrijden die ik ooit gezien heb. De Europameister van 1988 laat de Weltmeister van 1990 alle hoeken van het veld zien. Nederlands uiteindelijke 3-1 overwinning is slechts een magere afspiegeling van het werkelijke krachtsverschil
18 juni 1992 Göteborg