Vandaag 22 jaar geleden
Vanwege het Cubaanse vrouwenvolleybalteam stap ik in 1994 voor het eerst op het vliegtuig naar het suikerrieteiland in de Cariben. Wanneer ik dan in de buurt ben, is eventjes buurten bij de dames natuurlijk wel het minste dat ik kan doen.
In de zomer van 1995 trainen de Olympische kampioenen van Barcelona niet in hun gebruikelijke trainingshal in het Cerro Pelado, het nationale trainingscentrum in Boyeros. Op grond van een verbouwing van het Centro Deportivo Alto Redimiento stomen Mireya Luis c.s. zich klaar voor de Spelen van 1996 in ‘Coca Cola-hoofdstad’ Atlanta in een nogal bouwvallig onderkomen vlakbij de universiteitscampus van Havana.
Aangezien ik mezelf mag rekenen tot de kennissenkring van de dames en de technische staf geniet ik tijdens mijn verblijf meermaals het voorrecht om ter plekke mee te beleven hoe de Morenas del Caribe zich in het zweet werken voor Fidel, volk en vaderland.
Luxueus kan ik de faciliteiten in het halletje bij de universiteit nou niet bepaald noemen. Aan airconditioning stelt INDER z’n sportieve uithangborden niet bloot. De temperaturen binnen overstijgen die van een broeikas ruimschoots. De halters en gewichten bij de krachttraining vertonen de nodige sporen van roest. Gehard en gestaald als ze zijn door een haast militaristisch aandoende opleiding werken de speelsters gedisciplineerd hun programma’s af. Dag in, dag uit. Jaar in, jaar uit.
Nee, de successen zijn de Cubaanse volleybalsters absoluut niet vanzelf komen aanwaaien, zoveel is mij 22 jaar geleden al wel duidelijk. Het bouwen van het beste vrouwenvolleybalteam aller tijden heeft heel wat bloed, zweet en tranen gekost.
13 juli 1995 Ciudad Habana
Bij het minste geringste bruine kontje, zit jij al in het vliegtuig.