Vandaag 22 jaar geleden
Gedurende de 27 keer dat ik Cuba bezoek ben ik veelvuldig getuige geweest van protesten tegen het ‘Yankee imperialisme’ en het Amerikaanse handelsembargo. Tweeëntwintig jaar geleden zit ik er letterlijk met de neus bovenop. Terwijl de sluipschutters op daken van aangrenzende gebouwen alles en iedereen scherp in het vizier houden, paradeert Fidel Castro met zijn gevolg onder het balkon van mijn hotelkamer door.
Ter gelegenheid van de mars van de solidariteit tegen de Amerikaanse blokkade stroomt de Malecón vol op de bewuste zaterdagmiddag. Het heeft er verdacht veel van weg dat iedereen die in het bezit is van een uniform richting Havana’s kustboulevard is gedirigeerd. Naast het gebruikelijke politieblauw ook veel legergroen. Zelfs het publiek lijkt op bestelling te zijn gekomen getuige de legerkistjes die opvallend veel jonge heren onder hun burgerkloffie dragen.
Ik zit eerste rang. Vanaf m’n balkonnetje op de zevende verdieping van hotel Deauville kan ik de stoet die van de ene naar de andere kant van de boulevard trekt al van verre zien aankomen. Een heel maffe gewaarwording. De staatstelevisie zendt het hele spektakel rechtstreeks uit, tegelijkertijd zie ik vanaf zeven hoog een gigantische mensenmassa naderen, op weg naar La Punta. Met Fidel Castro voorop. Omgeven door tientallen bodyguards marcheert El Jefe en Comandante onder mijn balkon door. Ik zie hem live én op tv voorbijkomen.
Wat volgt, is op z’n zachtst gezegd indrukwekkend. Duizenden, misschien wel tienduizenden mensen. Zingend. Leuzen scanderend. De hele Malecón, toch al gauw zo’n acht kilometer lang, barstensvol mensen. Van het begin tot aan het einde. Bijna twee uur blijft het zaakje in beweging. De vele spandoeken en spreekkoren laten weinig te raden over: Viva Fidel! Cuba Si, Yankees No!
Om zo’n happening in goede banen te leiden, moet een logistieke operatie van jewelste zijn. Maar ja, veel oefening baart kunst, zo blijkt wel.
5 augustus 1995 Ciudad Habana