Vandaag 14 jaar geleden
Hoewel het fonkelnieuwe Wanda Metropolitano aan alle gemakken van de moderne tijd voldoet, denkt menig supporter van Atletico Madrid vast en zeker al met weemoed terug z’n oude vertrouwde casa. Ze gaan de ongeëvenaarde ambiance van het Estadio Vicente Calderón missen.
Veertien jaar geleden zie ik er de kraker Atleti tegen Valencia. Los Colchonoros versus Los Che. Vanuit het centrum van Madrid met lijn 5 van de metro richting Casa de Campo. Halte Piramides. Vandaar een minuutje of tien lopen. Verdwalen is onmogelijk. Het volstaat om de in het rood en wit gestoken meute te volgen.
De langs de oevers van de Manzanares gelegen Atletico-Kuip sluit aan het einde van het afgelopen seizoen na een halve eeuw intensief gebruik z’n deuren. Uitgeleefd. Want geleefd heeft het er zeker. Met een heel ander slag volk op de tribunes dan bij de sjieke en naar hooghartigheid neigende buren van Real. Veel vuriger. Rouwer. Temperamentvol zoals je het van Spanjaarden verwacht. Zuid-Amerikaans aandoend. Met het al even drukke verkeer op de snelweg M30 dat onder de hoofdtribune door raast.
Op de vierde speeldag van de temporada 2003-2004 ben ik er getuige van hoe de Rojiblancos er ongenadig van langs krijgen van het door Rafa Benitez getrainde Valencia. Met de briljante Pablo Aimar als gangmaker. Diens Argentijnse landgenoot Diego Simeone schoffelt in die dagen dat het een lieve lust is op het middenveld bij de Madrilenen. Spits Fernando Torres, dan 20 jaar en nog met recht een Niño, staat aan het begin van een doelpuntrijke carrière.
20 september 2003 Madrid