Vandaag 10 jaar geleden
Vandaag de dag heeft menigeen coaches nodig om zich voor te bereiden op een prestatieloop van welgeteld acht kilometer. Ik mag met gepaste trots zeggen dat ik tien jaar geleden de Acht van Apeldoorn op geheel eigen kracht heb volbracht.
Om dit een prestatie van formaat te noemen, vind ik eerlijk gezegd wel meevallen. We moeten het niet overdrijven. Ik loop die afstand bijna dagelijks. Een echte uitdaging wil ik het daarom niet noemen.
Het maakt het niet minder amusant om wekenlang in kranten te moeten lezen hoezeer mensen zichzelf moeten dwingen om het luie lijf in beweging te krijgen. Onder professionele begeleiding stomen zulke sportievelingen zich klaar om de strijd aan te gaan met zichzelf en de elementen.
Geen tijd om aan sport te doen, hè. Kwestie van tijd maken, zou ik zo zeggen. Een half uurtje de stoute schoenen aantrekken, valt in ieders drukke bestaan toch wel in te plannen? Al is het maar één of twee keer in de week. Zoveel komt er toch niet bij kijken? Kwestie van wilskracht. Discipline. De ene voet voor de andere zetten. Tijdens zo’n Acht van Apeldoorn doe je dat dan achtduizend meter aan één stuk. Verstand op nul, blik op oneindig. Gaan met die banaan. Net zo lang doorgaan totdat dat finishdoek op de Loolaan in zicht komt…
Hoe dan ook, het is al dringen geblazen voordat er gelopen wordt. In vier rijen staan deelnemers voor de mobiele pishokjes opgesteld om de druk op de blaas te minderen. Voor velen een laatste plichtpleging alvorens het startschot klinkt.
3 februari 2008 Apeldoorn