Het sneeuwde onder bij al het geweld van carnaval, de Olympische Winterspelen en Vliegveld Lelystad. Zo’n oproep om Sinterklaas te vermoorden maakt eens te meer duidelijk hoe doorgedraaid steeds meer Nederlanders zijn. En bovenal vanuit welke hoek onze samenleving het meest ontwricht wordt. Zorgwekkend dat dit soort grauwe types niet voor langere tijd achter slot en grendel verdwijnt. Ach, natuurlijk was het maar een grapje. De dader wist niet hoe snel hij zijn Facebookbericht weer moest verwijderen. Het blijft alleen jammer dat de humor van dit soort wereldverbeteraars voor gewone aardse stervelingen zo moeilijk te bevatten is. Of is het toegestaan om humor in dit geval georganiseerde misdaad te noemen?
Misschien moet ik ook eens overwegen om deze of gene te gaan bedreigen. Misschien helpt me dat om ooit weer full-time aan de slag te komen. Toevallig zag ik een aantal dagen geleden sinds lange tijd weer eens een vacature die wel bij mij past. Tegen beter weten in blijf ik pogingen ondernemen om ergens een leuke baan te vinden. Zeker nu de huis-aan-huiskrant waarvoor ik de afgelopen twee jaar met veel plezier stukjes schrijf in het geniep bezig lijkt mij naar de achteruitgang te dirigeren, heb ik de zoektocht naar een baan maar weer geïntensiveerd.
Loyaliteit wordt in ons rare land op een nogal idiote manier beloond. Bij weer en wind span je je in en sloof je je uit. En wat krijg je er voor terug? Ik mag niet alleen letterlijk in de kou staan, maar binnenkort waarschijnlijk ook figuurlijk. Eén onduidelijk mailtje volstaat om mijn nog enig overgebleven inkomstenbron te halveren. Ik moet het maar normaal vinden en kan nergens wat tegenin brengen. Liefde moet van één kant komen. Zonder tekst en uitleg mag je verrekken. En vertrekken.
Maar om terug te komen op de openstaande vacature. De functie in kwestie was me op het lijf geschreven, al zeg ik het zelf. Totdat mijn oog viel op het laatste zinnetje in de advertentie. Maximale leeftijd 32 jaar, stond erbij. Tsja. Helaas pindakaas. In zo’n geval ben ik ruim over datum. Bij een dergelijke eis kan ik me de moeite van het solliciteren besparen. Ik word al op voorhand niét aangenomen. Zoiets blijft steken, al zal ik maar zeggen dat alles went. Het blijkt inmiddels immers al negen jaar lang onbegonnen werk om mezelf aan te prijzen bij potentiële werkgevers.
Des te vreemder vind ik dat uitzendbureaus wél karrenvrachten kritiek over zich uitgestort krijgen wanneer ze gehoor geven aan de wensen van hun klanten. Is het schadelijker, ergerlijker en verwerpelijker om iemand op grond van afkomst voor iets te weigeren dan op basis van leeftijd, werkervaring of kwaliteiten? Zij zijn namelijk niet de enigen. Mij gebeurt precies hetzelfde. Al jarenlang. Al die uitzendbureaus waar ik me ooit heb ingeschreven, sluiten mij systematisch buiten. Dus ja, waar ligt dan precies het verschil? Onze omgekeerde wereld in optima forma! En dan bestaan er nota bene mensen die serieus in de waan verkeren dat iedereen in ons polderparadijs gelijke kansen krijgt.
Hoe het ook zij, het maakt mij steeds moedelozer. Als ik dat tenminste zo mag zeggen en er niemand mee kwets. Want ja, ik word natuurlijk wel geacht rekening te houden met anderen. Om elke duur betaalde professional te ontzien die geen ene fuck presteert. Ik mag vooral niet op iemands gevoelige teentjes stampen. Die stakkers spannen zich immers al zo in om alles te verkloten wat ze doen. Maar wat scheelt het wanneer elke mislukking met de mantel der liefde wordt bedekt. Ze krijgen toch wel een tweede kans. Een achtste kans. En desnoods een 56e kans.
Afgezien van de drie maanden eind 2015 waarin ik helemaal zonder inkomsten zat, mag ik januari 2018 een absoluut dieptepunt noemen. En februari belooft weinig beterschap. Zo’n arme Irakees die maandelijks meer dan 4000 euro overgemaakt krijgt van wethouder Kruithof, lacht het weg wanneer hij het moet stellen met een paarhonderd euro minder. Niet iedereen bevindt zich echter in zo’n bevoorrechte positie.
We moeten alles maar slikken en accepteren. Ik leef mee met iedereen die gediscrimineerd wordt door uitzendbureaus. Uiteraard mag ik zelf niet klagen. Ik heb al wel vaker geschreven dat dat recht aan anderen is voorbehouden. Zo is het ook. Al hoop ik dat ik wel mag zeggen dat het steeds meer frustreert om mezelf steeds méér te moeten ontzeggen vanwege het simpele feit dat ik steeds mínder te besteden heb. Ik schaam me rot voor iets waar ik geen enkele invloed op kan uitoefenen. Je wilt van alles doen, maar zonder opgaaf van redenen mag dat ineens niet meer. Ik word er niet vrolijker van.
In dat opzicht werkt de wetenschap dat aan mijn vergeefse zoektocht en de bijbehorende schaamte ooit een einde komt geruststellend. Gelukkig komt dat moment steeds dichterbij.
© RK