Het stond vetgedrukt in de Apeldoornse editie van het Algemeen Dagblad. Wie niet gaat stemmen, heeft geen recht om achteraf te klagen. Goed dan, dan doe ik het wel vooraf.
Eerlijk gezegd ben ik helemaal klaar met al die bijgoochems en engnekken die anderen menen te moeten wijzen op hun burgerplicht. In veel andere landen schijnen mensen het recht niet te hebben om te stemmen. Heel vervelend voor mensen in zulke landen. Ik vrees dat ik er weinig aan kan veranderen. Als ingezetene van het paradijs van Rutte en Pechtold moet ik me maar overal schuldig over voelen en voor alles en iedereen begrip tonen. Maar wat heb ik eraan om een stem uit te brengen op een partij of een persoon die vervolgens het tegenovergestelde doet dan waarvoor je zulke flapdrollen kiest? ‘Gewoon doen’, roepen ze dan ook nog bij het clubje van het bebrilde opperwezen dat een heel volk al acht jaar voorliegt.
Veel blabla. Gebakken lucht. Loze beloften. Luchtkastelen. In de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen houden deelnemende clubjes het hongerige volk meer vette worsten voor dan de Hema ooit in de aanbieding heeft gehad. En dan mag mijn dorp zich nog gelukkig prijzen dat lokale trekpoppen van Geert, Sylvana of Kuzu de intolerantie ter plaatse niet vergroten. Je moet je maar willen laten vertegenwoordigen door zo iemand van Kansrijk Winterswijk die niet uit zijn woorden komt en dan maar tegen een stoel schopt…
Luister en kijk maar eens naar zo’n Johan Kruithof in een verkiezingsfilmpje van de Partij van de Armoede over een betrokken, solidaire en eerlijke samenleving. Nou dan heb ik meteen al wel weer gegeten en gedronken. Ruim tweeënhalf jaar geleden ben ik bij die aardige wethouder op audiëntie geweest. Meneer Kruithof reageerde ontstemd dat ik opperde dat hij uiterst bedreven is in het recht praten van kromme dingen. Onvergeeflijk natuurlijk van mij. Hij bedoelt het zo goed. En nou wil hij er nog een ambtstermijn aan vastknopen ook. Je zou toch denken dat het een keer genoeg geweest is.
Opmerkelijk hoe alle deelnemende clubjes op hun eigen manier bezig zijn met verbinden, duurzaamheid of het thuiskweken van wiet. Bij het doornemen van de diverse partijprogramma’s rollen me de ogen bijna uit de kassen. Maar om heel eerlijk zijn zal het mij mijn reet roesten of het Apeldoorns Kanaal begaanbaar gemaakt wordt voor recreatievaart. Of dat er een stadsorganist moet komen, zoals de SGP (‘Stem met je hart’) wenst. In haar vitale samenleving waarin iedereen van waarde is pleit Groen Links Apeldoorn nota bene voor windmolens op de Noordzee!
Gelukkig komen onze trouwe viervoeters niets tekort. Al blaft zo’n één-issue-clubje als die Partij voor de Dieren wel erg hard. Behalve dat de dierenvrienden het als een taak zien van de gemeente om het erfgoed van migranten zichtbaar te maken, wordt de lokale overheid ook geacht om het vegetarisch of plantaardig eten van de burgers te stimuleren. Het gaat in sommige gevallen wel heel erg ver. En dan verwachten ze ook nog dat je ze serieus neemt.
Geen enkele politieke partij of kandidaat-gemeenteraadslid behartigt mijn belangen. Degene die mij helpt aan een baan met een enigszins aanvaardbaar salaris, krijgt meteen mijn stem. Concreet betekent dat dat ik me de tijd en moeite kan besparen om naar de stembus te gaan. Leeftijdsdiscriminatie staat bijna nergens op de agenda.
Hopelijk maakt iedereen die nog wél vertrouwen heeft in de toekomst voor zichzelf een goede keuze.
© RK