Vandaag 13 jaar geleden
Berlijn geldt al weer geruime tijd als de ongedeelde hoofdstad van de West- én Oost-Duitsers. Ik waag te betwijfelen of het ooit de voetbalhoofdstad van de Bondsrepubliek wordt.
Aan dat BFC Dynamo tussen 1979 en 1988 liefst tien keer op rij kampioen van de DDR is geworden, zal altijd een verdacht luchtje blijven hangen. Het supporterschap van meneer Mielke van de Staatssicherheit speelt daarbij een niet te onderschatten rol. De invloeden van deze Erich reiken ver in Dynamo’s hoogtijdagen , héél ver…
In het westdeel van de stad liggen de grootste successen van die Hertha al veel verder terug in het verleden. In 1930 en 1931 kroont die alte Dame zich tot ’s lands beste voetbalclub. In de Weimarer Republik! Slechts incidenteel doen de blauwwitten nadien nog weleens van zich spreken. Al telt de clubgeschiedenis meer dalen (en schandalen…) dan pieken.
Het seizoen 2004-2005 is zo’n seizoen waarin die Hertha weer eens bovendrijft. Onder leiding van trainer Falko Götz, met Dick van Burik als Nederlandse rots in de Berlijnse verdedigingsmuur en de doelpunten van de Braziliaanse Torschützenkönig Marcelinho draaien de blauwwitten een topseizoen in de Bundesliga.
En als het goed gaat met Hertha, mobiliseert dat de massa’s. Het Olympiastadion stroomt vol. Bij de topper tegen ‘mijn’ Schalke 04 behoor ik tot de 74.500 toeschouwers. Die Hütte sitzt voll. Ausverkauftes Haus!
Hertha’s afgetekende 4-1 overwinning van die middag kan mij wat minder bekoren. Maar dat heeft alles met persoonlijke voorkeuren te maken…
23 april 2005 Berlijn